'Groot respect voor de 24 uur die voorbijvlogen. Het steeds wisselende publiek, de 100 die voorbijkwamen en dan de totale ontlading in het applaus. Wowee!!!! Hulde, hulde, hulde. Veel van de beelden blijven mij bij.'

'Het was één lange, wilde, emotionele, waanzinnige en vooral fantastische trip! Dank je wel! ♥️'

'Het was geweldig om het mee te mogen maken. Bijna de hele 24 uur geweest en zo ontroerd bij het daverende applaus. Hele diepe buiging en wat zal ik hier mooi op terug kijken. Hulde!!!'

'Ik heb de eerste 9 en de laatste 6 uur gezien, bij elkaar iets meer dan de helft. Het was verslavend, spannend, soms pijnlijk, vaak ontroerend, altijd mooi. Bijna elke 2 uur gingen we op een andere plek in de zaal zitten, dat er door het slimme decor -theater links, livestream rechts- voor zorgde dat je de scènes steeds anders beleefde. De grens tussen theater en film vervaagde en door de eindeloze herhaling werd het een soort groundhog-daydream. Theatermoment van het jaar.'

'Vanmiddag was ik erbij, bij het woordeloos veelzeggende ritueel dat deze kunstenaar maakt van een eenvoudige en mogelijk zinloze handeling. Elke schep is anders, spannend en ja, ook ontroerend op momenten.'

'Ik heb zondag bijna de gehele zes uur bij Viktor doorgebracht, ben gisteren teruggegaan en zal er vrijdag de laatste uren ook bij zijn want ik heb nog nooit zoiets bijzonders meegemaakt.'

'So touched by the invitation of Victor Pilon to move a few grains of sand, and participate in the performance marathon. Thank you so much Victor! 🙏❤'

'Thank you for bringing me to a point where I allowed myself to be calm, to be grieving, to feel rage and finally, to connect – soul to soul – with you. This was a human connection that I will never forget and will always carry in my heart. The strength and the beauty of pain is in all of us.'

'Heel erg mooi was het! Ontroerend en heeft me aan het denken gezet: waar voel ík mij thuis? Ben dankzij Crossings zelf geïnspireerd om als maker weer te creëren.'

'Incríveis fantásticos sensacionais!! Um prazer enorme de poder assistir a Cia de novo, e ficar tão embasbacada quanto da primeira vez 🙏🙏🙏'

'What an awesome, powerful, fantastic performance it was this afternoon - thank you! 🌟💥🌟❤️🌟'

'Lindos ! Vocês são demais ! ❤️ uma energia unica dentro e fora de palco 👏parabéns pela força'

'Gezien op 18/6. Wow, surrealistische extase!'

'It was just mesmerizing! ❤️❤️❤️'

'I would love for it to be released on YouTube. It was one of the most beautiful shows ever.'

'Was an incredible show! 👏👏👏👏 I had the honor to be there ' 

'This is just stunning wow' 

'Breathtaking ♥️'

'Wat een avond, geweldig! Enorm genoten! Dank voor de uitnodiging om hierbij te zijn.'

'Was een prachtige voorstelling. Zeer ontroerend.'

'Het was heel leuk, ik heb niet eens een rijbewijs 😂 maar zeker gelachen en allerlei associaties ❤️'

'Het was toch wel een heel eigen originele stijl! We gaan het ook proberen. Ik lees iets over Satie en Pink Floyd, maar meende ook Gounod en Sakamoto te herkennen. En natuurlijk Maria Callas met de roos, waar Kazuo Ohno ook op heeft gedanst in dezelfde Stadsschouwburg!'

'A universal dance... a touching experience.'

'Met een intens voldaan en ontspannen gevoel de zaal uit gekomen. Heerlijke voorstelling.'

'The world LOVES the music of Arthur Verocai. Once heard never forgotten and remains in the heart and mind.'

'Naast de Rolling Stones, het leukste concert waar ik ooit ben geweest.'

'It was like a dream I will never forget.'

'Wat een baas. Heel erg genoten van dit concert! 🔥🙌🏽'

'Que maravilha, Verocai!!! Merecidíssimo!! Emocionado aqui!!! Abração!!!!!'

'🙌👏 Parabéns , estavamos presentes de coração! Sempre na boa vibe. Um abraçao e Parabéns pelo talento seu e de todos os músicos maravilhosos'

'It was amazing!!! I took some extra guests for the performance and they all loved the music and atmosphere. More Brazilian music in the Holland festival!!!'

Nog voor er één noot van Georg Friedrich Haas’ 11.000 Saiten heeft geklonken, is louter die aanblik van deze opstelling al spectaculair. Zoiets kan alleen in deze monumentale Gashouder, waar het Holland Festival vaker op een spannende manier buitensporige composities heeft laten uitvoeren.
- Peter van der Lint, Trouw ★★★★★

Tussen de vijftig conservatoriumstudenten aan de piano’s stonden ook 25 musici van Klangforum Wien opgesteld. Die speelden machtige drones of mengden nieuwe tinten door de klankkleur, die zoals altijd bij Haas het eigenlijke onderwerp van de compositie was. Hoe spectaculair ook, na een kwartier wist je als luisteraar wel ongeveer hoe vijftig verstemde piano’s klonken – maar juist op dat moment zorgden de Klangforum-leden voor een verrassing met gigantische crescendo’s van trommel- en bekkenroffels. Zo hield Haas de aandacht met een uitgekiende dramaturgie ruim een uur lang moeiteloos vast.
- Joep Stapel, NRC ★★★★

Vleugels krijgt de voorstelling vooral als de Oostenrijkse Jamie Petutschnig het podium betreedt. Met een indringende blik, een zelfverzekerde pose en een schitterende stem bezingt de sopraan de schoonheid van de Giulia, de Spider én de Berlina: ‘een gezinswagen die wedstrijden wint’.
- Fritz de Jong, Parool

Vooral in de Italiaanse monologen voel je dat deze voorstelling over meer gaat dan een auto. Het zijn teksten die doordrongen zijn van poëtische superlatieven en nostalgie. Bovendien worden ze zo overtuigend op het podium gebracht, dat je niet anders kan dan wat enthousiasme vatten. Al heb je nooit heel bewust naar een Alfa Romeo gekeken. De subtiele en minder subtiele verwijzingen naar Romeo en Julia dragen daaraan bij. Ze zetten vraagtekens bij het object van de verlangens van deze groep mensen. Is de auto niet langzaamaan een onmogelijke liefde aan het worden?
- Jane Stuhlamcher, Theaterkrant

Theatermaker Dries Verhoeven is in veel van zijn werk geïnteresseerd in wat Lockrobin „gedrag als je je niet bekeken waant” heeft genoemd. Hij gebruikt het als vergrootglas om ons morele handelen mee te bekijken. Hoe verder hij daarop inzoomt, hoe lastiger het is klassieke begrippenparen als straf en beloning, schaamte en schuld, kijker en bekekene van elkaar te onderscheiden.
- Dana Linssen, NRC ★★★★

De slagvaardige teksten waarmee de performer ons confronteert vormen de kern van deze weldoordachte voorstelling. In de programmatoelichting staat dat de teksten geput zijn uit interviews met ervaringsdeskundigen (winkeldieven), naast publicaties van anti-kapitalistische auteurs als Marx, Zizek, Genet, en anderen. Rake observaties, vermakelijke vergelijkingen, keiharde analyses van het (gedigitaliseerde) kapitalisme: gaandeweg de voorstelling raakt het publiek steeds meer in de ban van het betoog van deze figuur.
- Javier López Piñón, Theaterkrant

Verocai heeft, met name voor de jonge bezoekers, dan ook de aura van een rockster. Maar geen poespas voor de inmiddels 79-jarige Verocai: slechts één seconde staat hij op de bok, en een tengere zwiep van de pols later knalt de muziek de zaal in en gaan de hoofden gretig op en neer. Zangeres Paula Santoro en zanger Rogê blinken niet uit in virtuositeit, maar wel in het meekrijgen van de zaal. Er wordt vol overgave gejuicht. Als de fragiele maestro tegen het einde zelf de microfoon pakt om te zingen, kan het natuurlijk niet meer op in de Grote Zaal. 
- Freek Dijkstra, Trouw ★★★★

Zo ziet charisma eruit. Arthur Verocai, inmiddels 79, lang en mager, stijlvol jasje om de benige schouders, hoeft maar een keer de zaal in te kijken om het publiek te overweldigen. Hij hoefde nauwelijks te bewegen, zijn handen nauwelijks op te heffen om het groot bezette orkest te laten klinken als de lekkerste big band ter wereld.
- Wijbrand Schaap, Cultureel Persbureau

Een ‘Carmen’ als geen enkele andere levert een gelaagde uitvoering. Waarom moet Carmen aan het slot van het verhaal altijd sterven? Het is een van de prikkelende vragen in Carmen, de productie die Wu Tsang maakte. De persoon Carmen is hier in drieën opgesplitst: een mannelijke danser, een acteur in drag en mezzosopraan Katia Ledoux. Die laatste is het stralende middelpunt van de avond. Ondanks de deconstructie mag ze al haar grote scènes uit Bizets opera zingen, en Ledoux doet dat met een fantastisch vol en diepgekleurd geluid. Met haar lijf, uitstraling, mimiek en die stem trekt ze alle aandacht naar zich toe. 
- Peter van der Lint, Trouw ★★★★

Carmen gaat mee in de transformatie. Zij is niet alleen een figuur uit verschillende Spaanse perioden geworden, maar is ook als een godin opgesplitst in drie personages van verschillende gender. Carmen is de gevaarlijke heilige drie-eenheid zelfdestructie, manipulatie en aantrekkingskracht.
- Patrick van den Hanenberg, Theaterkrant

Dans la mesure de l’impossible heet de voorstelling. ‘Voor zover onmogelijk’, luidt de vertaling. Dat slaat op de vaak onmogelijke taak van de hulpverleners. ‘We zijn een paraplu tegenover een tsunami,’ klinkt het. Maar ‘het onmogelijke’ is in de voorstelling ook de term voor al die rampgebieden waar ze werken. Het mogelijke is het veilige thuis. En, zo waarschuwen ze ons, het onmogelijke verandert steeds van plek. Het zou ook hier kunnen komen. Het onmogelijke slaat ook op de onoverbrugbare kloof tussen hulpverleners en thuisblijvers. Maar Rodrigues komt met deze minimale, poëtische voorstelling indrukwekkend ver. 

- Sandra Kooke, Trouw ★★★★

'De verhalen van hulpverleners zijn aangrijpend, maar soms verrassend positief. Twee mannen en twee vrouwen vormen een spreekbuis van hulpverleners die in oorlogsgebieden werken. (...) Nu en dan worden ze onderbroken door een ontregelende drummer (…) die hun verhalen een poëtische laag geeft.'
– Ela Çolak, De Volkskrant ★★★★

In Depois do silencio vermengt Christiane Jatahy boekbewerking, lecture performance en muziek om in de exploitatie en onderdrukking van de inheemse en Afro-Braziliaanse bevolking te duiken. Dat Jatahy en haar cast erin slagen om een voorstelling over die geschiedenis *niet* alleen maar over pijn te laten gaan, mag een klein wonder heten. Jatahy bewerkstelligt dat door de onderlinge verbondenheid en liefde van haar spelers/personages centraal te laten staan. Op ieder moment steunen ze elkaar in het vertellen van hun gedeelde geschiedenis. 

- Marijn Lems, Theaterkrant

Jatahy vervaagt graag de grenzen tussen fictie en realiteit. Ook in dit stuk ontstaat een bijzondere mix van realistisch en dromerig: als toeschouwer wordt je niet helemaal duidelijk wat echt is en wat niet. Documentaire-achtige beelden van het leven in Agua Negra worden getoond op grote schermen en de acteurs lopen tussen de echte bewoners van het gebied, alsof ze daadwerkelijk onderdeel van de gemeenschap zijn.

- Myrel Morskate, Trouw ★★★

Het Braziliaanse danscollectief Grupo Cena 11 vuurt een bombardement aan prikkels op het publiek af. De uitputtende herhaling van ‘Eu não sou só eu em mim’ (‘Ik ben niet alleen ik in mijzelf’) dient een duidelijk doel: het blokkeren van binair denken.
– Annette Embrechts, De Volkskrant ★★★★

Met teksten als ‘I am not a riddle to be solved‘ steekt de voorstelling niet alleen de draak met traditionele, binaire opvattingen over identiteit, maar geeft het ook mooi vorm aan wat je een zekere vorm van onbeslotenheid zou kunnen noemen. Al met al is de voorstelling zo een prachtig voorstel over de beweeglijkheid van identiteit. (...) De combinatie van zelfbevestiging en -ondermijning maakt van dit werk van Gruppo Cena 11 een hoogtepunt van het Holland Festival. Want dit soort hoopgevende, anarchistische of punk-achtige souplesse wordt node gemist op de grote podia in Nederland en omstreken.
- Fransien van der Putt, Theaterkrant

Het stuk speelt nu niet in een kasteel, maar in een rijke bungalow, met inventief gebruik van vele doorzichtige schermen waarop kan worden geprojecteerd. Het verleden (in projectie) en het heden (in de werkelijkheid) spelen knap door elkaar heen.

- Max Arian, De Groene Amsterdammer

Maar het is Jatahy’s Hamlet die zich gaat afvragen of verandering alleen via geweld kan gebeuren. Zijn of niet zijn is een vraag, maar hoe daaraan vorm geven is nog belangrijker en Hesme speelt die zelfbevraging genadeloos.

Met projecties of live streams op doek, achterwand en schermen verschijnen situaties en locaties in heden en verleden, werkelijkheid en gene zijde, die zich moeiteloos mengen met de concrete werkelijkheid op toneel. Het is een minutieus gecomponeerde beeldtaal die ook een en ander van de acteurs vraagt. Maar nergens in de voorstelling voelt dit geforceerd.
- Lucia van Heteren, Theaterkrant

Met componist Frank Wienk, drummer Jens Bouttery en acht zangers van het Nederlands Kamerkoor transformeert [Velissarou] een emotioneel en mentaal dieptepunt tot een ijzingwekkend, opzwepend en ten slotte diep roerend theatraal clubconcert. (...) Bouttery voorziet de tekst van razende beats en slagwerk, waardoor het geheel naar een rituele duivelsuitdrijving neigt. 

- de Volkskrant ★★★★

Wat het diepst raakt in Hardkoor, is het korte moment waarop uit een van de speakers de stem van Velissarious zoontje opklinkt. „Ga maar lekker slapen mama”, zegt hij, zijn stem licht vervormd (en beschermd) door de autotune. „Dan word je gauw weer beter.” Dit zorgzame kind, en alles wat dat zinnetje impliceert, verscheurt je hart.

- Shira Keller, NRC ★★★★

Het Braziliaanse Metá Metá gaat tijdens dit Holland Festival, samen met Terrie en Andy van The Ex de uitdaging aan om een meer hedendaagse score bij ‘Limite’ te improviseren. Metá Metá is een in eigen land hoog aangeschreven jazztrio, maar in Europa nog nauwelijks bekend. De vijf geven elkaar, maar – zeker in het begin – vooral de film de ruimte. Er wordt lange tijd opvallend ingetogen gespeeld, waarbij de beide Ex-gitaristen zich overduidelijk zowel letterlijk als figuurlijk op eigen terrein voelen en de drie Brazilianen, stuk voor stuk uitstekende musici, volgen.

Na pakweg drie kwartier vinden de muzikanten elkaar in een ‘groove’ waar iedereen zich lekker bij voelt. Vanaf dat moment lijkt de connectie tussen muziek en film wat minder sterk te worden. Of nauwkeuriger geformuleerd: waar in de eerste drie kwartier de musici zich nog sterk laten leiden door de filmbeelden, is het later meer de ontwikkeling van de improvisatie die de interpretatie van de film door de toeschouwers stuurt.

Het abstracte karakter van de film stimuleert die ontwikkeling.

- Peter Bruyn, Gonzo Circus

Nascimento is een bijzonder krachtige, onvoorspelbare performer. Een ingeleefde adaptatie van een door verdriet verscheurde moeder, wordt gevolgd door een semi-luchtige quiz over het koloniale verleden van Brazilië. Zo verknoopt hij persoonlijke verhalen en historische hiaten met diepgewortelde mechanismen van onrecht, onderdrukking en racisme, in een theatrale mokerslag die ontroert, activeert en woedend maakt. Het [is] onmogelijk de theaterzaal onberoerd te verlaten.

- Sander Janssens, de Volkskrant ★★★★★

Het Holland Festival en artistic associate Jatahy laten zo zien dat er een continuüm is in de politieke performance, waar virtuoos acteurschap aangewend wordt om nodige verhalen te vertellen en vooral: tot actie aan te zetten. Theater kan een wapen zijn in de strijd tegen racisme. Het kameraadschappelijk verbond tussen de moeder van de doodgeschoten jongen en de performer besluit deze Macacos. (...) Macacos heeft impact voorbij de esthetica en het is ontroerend om mee te maken hoe de moeder van de gedode jongen het vreedzaamste wapen omklemt dat er misschien wel bestaat: theater.

- Javier López Piñón, Theaterkrant

‘Het gevoel dat je volledig verloren bent’ is volgens componist Brigitta Muntendorf kenmerkend voor de melancholie, en dat gevoel wist ze woensdagavond in het Muziekgebouw in Amsterdam trefzeker op haar publiek over te brengen. Haar Melencolia, dat zijn titel ontleent aan de kopergravure van Albrecht Dürer uit 1514, bleek een bomvol, hyper-eclectisch en hightech muzikaal totaaltheater waarop je amper grip kreeg. Maar op een boeiende, zelfs zinderende manier – alsof je werd ondergedompeld in een jubelend uitvergroot biopt van het leven zelf.

- Joep Stapel, NRC ★★★★★

De uitvoering is vlekkeloos, waarbij Ensemble Modern zich ontpopt als een club mensen die niet alleen hun instrument perfect beheersen, maar ook volleerde acteurs zijn. Een speciaal compliment verdient altvioliste Megumi Kasakawa, die in het voorlaatste deel, ‘Winter Scene’, haar instrument als offerande het podium opdraagt en vol overgave een Japans volkslied zingt, dat klinkt als een weemoedig Frans chanson.

- Thea Derks, Theaterkrant

'Rondlopen door het Muziekgebouw in Amsterdam voelt als een trip in een vreemd universum. Vanuit elk perspectief klinkt het netwerk van twaalf musici anders. (...) Het resultaat is in één woord verbluffend.'

- Dennis Weijers, de Volkskrant ★★★★★

Persoonlijk ervoer ik het uiteindelijk als bevredigender om de muziek gewoon te laten zijn wat het is. Zonder mij druk te maken over de vraag of ik nu naar een muzikant of naar een algoritme aan het luisteren was, maar gewoon door te luisteren naar de speltechnische klasse van het twaalftal en te genieten van de harmonische schoonheid. Dan blijkt ‘Mutability’ gewoon een prachtig stuk muziek waarbij iedere noot op z’n plaats valt. Tot en met de Ligeti-achtige finale – qua klank en sfeer – die de perfectie benadert.
- Peter Bruyn, Gonzo Circus

Buiten op de steigers aan het IJ leidt deze immersieve concertinstallatie bij bezoekers tot levendige gesprekken over wat ze hebben gehoord, en vooral over hóe ze hebben geluisterd. En juist daar was het Kyriakides om te doen.

- NRC

De performers stellen zich ook voor aan het publiek en maken grappen, onderling zowel als tegen het publiek. Het samenzijn dat begon als ritueel, verwordt tot een informele bijeenkomst. Het totaal doet denken aan een online-presentatie die vaak dezelfde mengeling laat zien van achteloosheid en precisie. Zeker tegen het eind als de reuzen-barokparel orgastisch de driehoek op de vloer vult met een slijmerige substantie. De drie performers baden speels in het witte slijm; uiteindelijk komen hun acties tot stilstand en wordt op het scherm een video vertoond van een (de echte?) wereld, waar andere wetten en processen aan de gang zijn dan in de wereld die het drietal ons daarvóór voorgetoverd heeft: een idyllisch paradijs.

- Javier López Piñón, Theaterkrant

Niet muziek die gecomponeerd is bij een film, maar andersom: het Holland Festival opende met twee films die gemaakt zijn bij bestaande composities. In een uitverkochte Gashouder in het Amsterdamse Westerpark zitten het koor Cappella Amsterdam en het Radio Filharmonisch Orkest opgesteld onder een wit doek. De gelauwerde Braziliaanse filmmaker Christiane Jatahy, tevens ‘associate artist’ van het Holland Festival 2024, opent met een roerende, maatschappijkritische film die ze maakte bij Caroline Shaws intense Music in Common Time.
- Dennis Weijers, Volkskrant ★★★

The formidable control of the orchestra's Chief Conductor, Karina Canellakis, meant that no detail was lost to the spacious dome of the Gashouder in an exhilarating opening night rendition of Stravinsky’s The Rite of Spring, again accompanied by film, this time by Evangelia Kranioti. Although some film projections can distract from a live performance, Kranioti’s, which explores the contrasts of contemporary Brazil from cabana to motorway, from indigenous rite to carnival, beauty to violence, reawakens the extraordinary extremity of Stravinsky’s original score.

- Eleanor Knight, Bachtrack

Het is een vervreemdend en fascinerend schouwspel, dat soms tegelijkertijd iets apathisch én iets rusteloos heeft. Maar inherent aan het concept is het ook een taaie en eentonige zit, met veel varianten van hetzelfde. Etchells sorteert bewust ergernis en verveling bij de (deels afdwalende of zelfs afhakende) toeschouwers. Het mooist zijn de momenten waarop je het tafereel desondanks toch ineens geboeid gadeslaat. Het is een wonderlijke gewaarwording hoe schoonheid en verveling soms prima samen kunnen gaan.
- Sander Janssens, de Volkskrant ★★★

Nergens breken ze met de vorm en dat werkt op de zenuwen. Je wil hieruit ontsnappen. Maar net als de acteurs kunnen we dat niet en zitten we vast in dat nooit stollende performen van identiteit. (...) De mens daarentegen struikelt over zijn fouten. Raakt gefrustreerd en uitgeput. Het is dat punt dat Signal to Noise zeer doelbewust opzoekt. Zowel op het toneel als bij de toeschouwer. De weerstand die de voorstelling oproept is cruciaal. De volharding die het vergt, en bovenal de ontroering die uiteindelijk onverwacht ontspruit aan die uitputting; daarvoor moet je toch echt mens zijn.

- Elise van Dam, Parool

Kijken naar een man die zes uur lang doelloos zand schept, is onverwacht fascinerend. Om de verveling voor te zijn, zet Pilon theatrale middelen in. Hij vertraagt soms zijn pas, kijkt het publiek dat rondom zit vorsend aan, zwaait zijn schep rond alsof hij jongleert met een speer. Soms krast hij met zijn ijzeren blad over de grond tot de vonken er vanaf schieten. Soms sleept hij de schep achter zich aan, of loopt hij bezwerende rondjes om de bergen zand heen. Haast heeft hij niet. De industriële soundtrack sluit er goed op aan, met zoemende bromtonen, felle metaalslagen, en heel soms een gezongen lied. Grootste verrassing is dat hij toeschouwers vraagt om zijn fysieke arbeid kort over te nemen. Zonder zijn stilzwijgen te verbreken reikt hij ze het handvat van zijn schep. Het geeft hem tijd om even te zitten en het zweet van zijn voorhoofd te deppen.

- Ron Rijghard, NRC ★★★★

'Pilon maakt er een waar spektakel van. In het allereerste uur raspt hij met zijn schop over de betonnen vloer dat het pijn doet aan je oren en zwaait hij er vervaarlijk mee door de lucht, zoals een samoerai met zijn katana.'

- Jan Pieter Ekker, Het Parool

Performer Janaina Leite rekent af met haar verleden in een expliciete, genadeloos eerlijke voorstelling. Leite wilde voor haar voorstelling Stabat Mater een filmpje maken met een echte porno-acteur en dat laten regisseren door haar moeder. Je moet maar durven. Maar dat filmpje kwam er: het was afgelopen weekend te zien op het Holland Festival, als nogal expliciet onderdeel van haar performance. Leite zelf die seks heeft met een stoere kerel en haar moeder die aanwijzingen geeft. Het lijkt gênant, maar dat is het niet, hooguit ongemakkelijk, maar vooral genadeloos eerlijk.

- Hein Janssen, de Volkskrant ★★★★

Maar de beide acteurs zijn witgemaskerd, dat ziet er vervreemdend uit. Met dit soort ingrepen brengt Leite vervreemding aan en schept ze ondanks alle extreme intimiteit op bizarre manier distantie. Ondertussen klinkt – je gelooft je oren niet – het Stabat Mater in een gewijde versie van eeuwen her. Met deze geladen, shockerende tegenstellingen werkt Janaina Leite het thema van de vrouw als maagd en waartoe dat idee leidt in de westerse wereld genadeloos uit. Dat ze haar eigen moeder hierin een cruciale rol geeft, is een keuze met impact.

- Kester Freriks, Theaterkrant

Met zijn tweeluik ‘Stravinksy sprookjes’ brengt choreograaf Alexei Ratmansky klassiek ballet naar het nu. De twee balletstukken, uitgevoerd door Het Nationale Ballet, ademen de sfeer van een fantasy-verhaal, maar zijn óók een geslaagde ode aan de klassieke danskunst. 
- Hein Janssen, Volkskrant ★★★★

Het Nationale Ballet zet een etagère met verrukkelijke balletpralines op het podium.(…) Ratmansky is niet te betrappen op in het oog springende dramaturgische innovaties – de opbouw van het ballet zou je geijkt kunnen noemen. Maar wie beter kijkt, ziet hoe alles – van wervelende groepsdansen tot magistrale duetten – de dramatische ontwikkeling van de personages ondersteunt.

- Alexander Hiskenmuller, Trouw ★★★★

Fenomenale musici, een prachtige vertelling en een elegant stage-design: na een gefragmenteerd begin smelten alle elementen samen. In een uitverkochte zaal loopt zangeres Areni Agbabian met een kaarsje in haar hand richting het podium. Laat je niet misleiden door de intieme start. Zodra Areg is geïntroduceerd, volgt een reeks van grofweg de volgende formule: een vertelling, al dan niet begeleid door piano, waarna er keiharde jazzrock de zaal in knalt. Het is niet voor iedereen weggelegd, maar veel bezoekers zitten subtiel mee te knikken op de muziek. De Holland Festivalvariant van headbangen.

– Britt van Klaveren, het Parool

Deze overweldigende muziekvoorstelling, naar het idee van de Armeense jazzpianist Tigran Hamasyan en in de regie van Ruben van Leer, is krachtig in haar subtiliteit vermengd met explosiviteit. Telkens na een kleine vertelling, een zacht geluid of een geraffineerde lichtinval is er een uitbarsting van imponerende tonen of verblindend licht.
- Mina Etemad, Theaterkrant

Ze vlindert prachtig achterwaarts de theaterzaal binnen. Met een spatbril over haar gezicht en een waterfles op haar hoofd danst Ana Pi zo lichtvoetig op haar waterschoentjes, dat de Afro-Braziliaanse danseres en beeldend kunstenaar in haar witte roesjesjurk een verschijning lijkt. Ook al gebruikt ze tijdens haar Holland Festival-solo The Divine Cypher aardse hulpmiddelen zoals de zaklamp van haar mobiel om lantaarns te creëren en een op afstand bestuurbaar karretje als maanrovertje. In deze witte droomwereld mengt Pi heilige, voorouderlijke dansvormen met ‘Afro-diasporische’ dansstijlen zoals vogue, krump en hiphop. 

- Annette Embrechts, de Volkskrant ★★

Vanaf de eerste gevoelvolle zangsolo is de bomvolle zaal in het Muziekgebouw verkocht. Tussen de nummers door wordt er gesleept met stoelen, klavecimbels, piano’s en allerlei andere instrumenten. Door al dat geschuifel en geren zien de scènewisselingen er met opzet improvisatorisch uit. Uit de gespeelde rommeligheid ontstaat steeds iets moois: een countertenor die spottend een puntgave aria in barokstijl zingt, een herfstige cellosolo, een geneuried koor. In de eclectische partituur van Venables vloeien alle nummers naadloos in elkaar over en de cast voert ze met oeverloze overgave uit.

-Jenny Camilleri, de Volkskrant ★★★★

Ted Huffman en Philip Venables geven met The Faggots and Their Friends Between Revolutions nieuw leven aan [Larry Mitchells] cultklassieker. Het levert een anarchistische avond queer joy op. Traditionele hiërarchieën tussen zangers en muzikanten, maar ook toeschouwers en performers, maken plaats voor een groep waarin iedereen continu samen speelt en musiceert. 

- Jeroen van Wijhe, Theaterkrant

Jia-Yu Chang Corti, die door Abramović zorgvuldig werd uitgezocht, verkent intussen rustig en geconcentreerd de drie kamers en staart lange tijd naar de zaal die bomvol staat met mensen. Dan gaat ze naar de wc en even later trekt ze haar kleren uit en neemt een douche. In de zaal wordt hier en daar gefluisterd en zachtjes gegniffeld. House with the Ocean View is waarschijnlijk de bekendste performance van Abramović, omdat hij werd nagebootst in de populaire comedy Sex and the City. In de serie is hij dag en nacht te bezoeken, maar dat is verzonnen. Het Stedelijk Museum zal drie avonden langer geopend zijn, maar ’s nachts is Jia-Yu Chang Corti alleen. Er zijn wel bewakers in het gebouw en er is een noodknop waar ze te allen tijde op kan drukken.
- Harmen van Dijk, Trouw

Ze dansen ‘de romeo’, een fictieve dans die volgens choreograaf Trajal Harrell dwars door de geschiedenis, culturen, gender en contexten zou zijn geëvolueerd, als een soort imprint van de mensheid – van vroeger, nu en later. Zo gebruikt de Amerikaanse Trajal Harrell, de lieveling van podia wereldwijd en een uniek talent, voor zijn ‘romeo’-dans echo’s van klassieke dansinvloeden, Japanse butoh en postmoderne dans, naast zijn op vogueing gebaseerd vocabulaire waarmee hij beroemd is geworden: sexy, zelfbewust, bekrachtigend.
- Alexander Hiskemuller, Trouw ★★★★ 

Harrell zweeft met zijn dansers ver boven de definities van kunst uit. De vrolijke flow van de voorstelling, waaraan een twaalftal dansers van allerlei postuur en pluimage meedoet, is verslavend en aanstekelijk. Deze mensen van vlees, bloed en verleden verkleden zich steeds, showen trots hun outfits, dansen in een kring maar met de gezichten naar de zaal: ze vertellen enorme verhalen maar hebben daar geen woorden voor nodig.
- Wijbrand Schaap, Cultureel Persbureau

De voorstelling werkt verslavend. Juist omdat je al snel doorhebt hoe de scène in elkaar steekt, brengt elke kleine afwijking spanning met zich mee. Ik zie hoe de energie van elke Martin de scène beïnvloedt. Sommige Martins komen heel liefdevol binnen en worden ook zo door Virginia behandeld. Anderen proberen er een grapje van te maken. Die neemt Verbaan dan net zo goed in de maling. En iedere keer is het einde het spannendst. De hele zaal lijkt zijn adem in te houden als Martin weer besluit of hij van Virginia houdt of niet. Vooral op zaterdagmiddag om vier uur. Dan is het de beurt aan de allerlaatste tegenspeler. Als hij zegt dat hij van haar houdt, volgt een minutenlange staande ovatie. Martin is niet de enige – de hele zaal houdt inmiddels van Georgina Verbaan.
- Justus Boesschen Hospers, Parool

Nog eentje dan, dacht ik ’s nachts om kwart voor twee, met prikkende ogen en een bonzend voorhoofd na zo’n acht uur kijken. Het verrassingselement is verslavend. “Ik heb nooit van je gehouden”, zegt een ouwe rocker met een sjaaltje en een leren vest, die net nog zo aandoenlijk leek. Lul, denk ik.
- Myrel Morskate, Trouw

The Unborn is een voorstelling tussen ritueel en performance, waarbij zij probeert de grens tussen levenden en niet-levenden te overschrijden, of zelfs op te heffen. Het theater is al een rituele setting op zich, zegt Pinheiro, met mensen die op een afgesproken tijd een afgesproken plek betreden en zich daar houden aan afgesproken codes. 

- Marjolijn de Cocq, Parool

Na de voorstelling spreek ik met de programmeur van het Holland Festival, Katinka Enkhuizen. Ze vertelt dat het uitgangspunt van The Unborn was dat Pinheiro’s moeder verschillende miskramen had voordat zij geboren werd. Door dit verhaal voel ik verbinding met de ‘why’ van de maker en deze voorstelling. Ik vind het een fascinerend gegeven om mee te werken: de geesten van de ongeborenen die nooit het aardse leven mochten krijgen. Maar jij wel. Het maakt het aspect van ‘afwezige aanwezigheid’ of ‘aanwezige afwezigheid’ interessanter. 

- Zahira Mous, Theaterkrant

De fysieke reis die Oulouy maakt (van bidhouding langs een vissige Bach, via apathisch in de hoek staan en via schokkerige crisis-motoriek) eindigt na drie kwartier op de trap naast de tribune. Hij neemt een paar slokken uit een flesje en kijkt naar het publiek en de nu lege dansvloer. Een lach breekt door op zijn gezicht. Kennelijk opgefrist barst hij uit in een geëxalteerd wervelende slotdans, waarbij hij nog een keer alle hoeken van het podium verkent. Opvallend is hier vooral zijn razendsnelle, in Afrikaanse dansstijlen gewortelde voetenwerk.

- Fritz de Jong, Theaterkrant