Hijikata and the Future Generations

Tijdens dit gesprek gaan onderzoeker Bruce Baird, dramaturg Sara Jansen en danser Takao Kawaguchi in gesprek over de nalatenschap van Tatstumi Hijikata. Hoe keken andere butoh kunstenaars uit zijn tijd naar zijn werk en welke invloed heeft hij op de huidige generatie dansers en makers? Wat is de toekomst van butoh en door wie wordt die vormgegeven? 

Tatsumi Hijikata is een van de grondleggers van butoh. Butoh richtte zich op de expressie van het Japanse lichaam en baseerde zijn bewegingstaal op het leven van de gewone man: de verbondenheid met de natuur, bidden, slapen op een futon, werken op het land. Het draait om rauwe lichamelijkheid en emotie – om het blootleggen van diepere lagen, zowel bij de danser als het publiek. In 1962 richtte Hijikata Asbestos Hall op in Tokio. Ruim twintig jaar was dit een legendarische ontmoetingsplek voor avant-­garde kunstenaars uit alle disciplines. 

Sprekers

Bruce Baird behaalde zijn B.A. aan de Columbia University en zijn Ph.D. in Japanse taal en literatuur aan de University of Pennsylvania. In zijn boek Hijikata Tatsumi and Butoh: Dancing in a Pool of Gray Grits (Palgrave Macmillan, 2012) onderzoekt Baird de opkomst van butoh, een van de belangrijkste dansvormen van de 20e eeuw. Het boek werd genomineerd voor de International Convention of Asian Scholars Book Prize van 2012-2013. Momenteel werkt Baird aan een bredere geschiedenis van butoh, met een focus op hoe de kunstvorm zich buiten Tokio verspreidde en evolueerde. Hij ontving twee Fulbright Fellowships voor zijn onderzoek. 

Sara Jansen is een danswetenschapper en dramaturg in Brussel, met diploma's in Japanse Studies en Performance Studies van NYU. Momenteel voltooit ze een studie over choreografie en de politiek van tijd binnen de context van de Japanse naoorlogse avant-garde. Sara schrijft over performance en heeft werk vertaald van Japanse toneelschrijvers zoals Oriza Hirata, Toshiki Okada en Takeshi Kawamura. Ze was dramaturg voor Trajal Harrell’s Caen Amour (2016) en werkte samen met onder andere Anne Teresa De Keersmaeker/Rosas en Heine Avdal & Yukiko Shinozaki/fieldworks. 

Researcher Bruce Baird and dramaturge Sara Jansen, amongst others, on Tatsumi. 

Takao Kawaguchi begon zijn carrière met een studie mime, een vorm van bewegingstheater gebaseerd op pantomime. Deze achtergrond vormde de basis van zijn kunstenaarschap. Kawaguchi werkt aan uiteenlopende projecten op het snijvlak van experimenteel theater, dans en performancekunst, waarbij hij zijn lichaam als voornaamste medium gebruikte. Van 1996 tot 2008 was hij lid van het gerenommeerde Japanse performancecollectief Dumb Type, terwijl hij vanaf 2000 ook zijn solocarrière verder uitbouwde.