Beautiful Me

Gregory Maqoma wil een gesprek voeren, hij zoekt de uitwisseling met andere kunstenaars, choreografen van zijn generatie, machthebbers die de geschiedenis hebben bepaald, en vooral:

met zichzelf. Aan het begin van zijn internationaal bekroonde danssolo Beautiful Me stelt Maqoma de vraag hoe wij zo’n gesprek überhaupt zelfs maar kunnen beginnen. Daar staat hij, een Afrikaanse danser, met zoveel verschillende verhalen. Maar wat willen we van hem horen? Het is een uitdagende en prikkelende vraag, waarmee Maqoma je dwingt om na te denken over ingesleten beelden en identiteiten. 

Beautiful Me is het derde deel van een trilogie die bestaat uit het duet Beautiful (2005) met Shanell Winlock (bij ons bekend van haar werk met Akram Khan), Beautiful us en Beautiful Me waarin Maqoma het toneel deelt met vier musici - een violist, cellist, koraspeler en een slagwerker. Het uitgangspunt voor Beautiful Me vormt het bewegingsidioom van drie bevriende choreografen, die hij voor dit werk om een bijdrage vroeg. Alle drie zijn het choreografen die op een zeer persoonlijke manier omgaan met het dansmateriaal uit hun eigen tradities. Vincent Mantsoe en Maqoma waren schoolvrienden in Soweto en volgden allebei de dansopleiding bij Moving into Dance in Johannesburg. Mantsoe is een van de grondleggers van Afro-fusion, een mix van rituele stamdansen, jazz, breakdance en hedendaagse moderne dans. Met Faustin Linyekula werkte hij in 2000 tijdens het ImPulsTanz festival in Wenen samen aan het project Tales off the Mud Wall. Hij deelt ook Linyekula’s inzichten over werk in relatie tot de ruimte, de omgeving waarin het tot stand komt. En ten slotte vroeg hij de Brits-Bengaalse choreograaf en danser Akram Khan om een bijdrage. Maqoma ontmoette Khan, die beroemd is om zijn hedendaagse interpretaties van Indiase kathakdans, toen hij Southern Comfort speelde in Southbank Centre in Londen in 2001. Ze hadden gelijk een connectie, die leidde tot een samenwerking voor de zeventigste verjaardag van Steve Reich in 2006, waarvoor ze Variations for Vibes, strings and pianos maakten met London Sinfonietta.

Beautiful Me begint in het donker met alleen een spotlicht op de violist. Langzaamaan wordt ook Maqoma zichtbaar en hoorbaar in zijn eerste ‘conversatie met vader’: een gedicht in het Xhosa, over een kleurrijke pauw die ervan droomt te vliegen, traditioneel stampend en fladderend. Soepel vermengt Maqoma deze traditionele dans met het andere bewegingsmateriaal. Er klinken flarden uit conversaties met zijn artistieke geestverwanten. Bewegingssequenties worden onderbroken door historische data en namen van politici uit het recente verleden van Afrika. De Belgische koning Leopold II passeert, die ooit heel Congo als zijn privé-eigendom omschreef. Het ene moment probeert hij de oude Zuid-Afrikaanse president Botha te vergeten, het volgende moment heeft hij een denkbeeldig gesprek met Michael Jackson – Maqoma’s gedachtenkronkels zijn grenzeloos. 

Beautiful Me is de zoektocht van een Afrikaanse kunstenaar naar zijn eigen authentieke stem. Of in de woorden van Akram Khan: ‘In zijn voorstellingen gebruikt Gregory zijn lichaam als voertuig om een verhaal te vertellen. Hij neemt de Afrikaanse traditionele dans mee naar het heden. Hij is een ongelooflijk goede performer met een sterke innerlijke concentratie. Zijn werk is spiritueel, maar ook geestig.’ Het resultaat is een hypnotiserende fusie van beweging, tekst en muziek. Een speurtocht naar identiteit in relatie tot zijn geschiedenis.

Frascati-programma associate artists

Twee weken lang is theater Frascati het ‘huis’ van William Kentridge en Faustin Linyekula. Naast werk van henzelf en van makers die hen inspireren is er veel ruimte voor werk dat ontstond in hun studio’s. Deze presentaties geven zicht op wat de functie en het belang is van Kentridges The Centre for the Less Good Idea en Linyekula’s Studios Kabako. In het theater is een uniek en spannend programma te zien waarin de grenzen tussen de kunstvormen geslecht worden. Daarnaast organiseren we een reeks debatten die we The Welcome Table noemen, over ook in Nederland actuele thema’s uit de voorstellingen.

Met The Centre for the Less Good Idea en Studios Kabako willen Kentridge en Linyekula (podium)kunstenaars, zowel jonge als meer ervaren makers, de ruimte, mogelijkheden en inspiratie bieden om te werken aan een oeuvre. Voor Amsterdam selecteerden ze werk op verschillende gronden: Linyekula biedt twee jonge makers de gelegenheid om nieuw werk als work-in-progress te toetsen aan het Nederlandse publiek; Kentridge koos presentaties uit alle seizoenen die tot nu toe in The Centre werden georganiseerd.

Kies één of meer programmaonderdelen en laat u verrassen door voorstellingen die niet alleen een nieuw perspectief toevoegen aan het kunstenaarschap van Kentridge en Linyekula, maar ook nieuwe verhalen vertellen – van politiek doordrongen beschouwingen, uitzonderlijke jeugdherinneringen en pogingen om nieuwe mythen te creëren voor een nieuwe tijd.