Tweelingbroers Bryce en Aaron Dessner van indierockband The National bedachten The Long Count samen met videokunstenaar Matthew Ritchie als een multimediaal concert waarin de tijd vóór de tijd, het ondeelbare moment vóór de schepping wordt uitgedrukt. Geïnspireerd door de historischmythologische tekst Popol Vuh, waarvan de Long Count-kalender een onderdeel is, leggen zij allerlei associatieve verbanden tussen deze scheppingsmythe van de Maya’s en hun eigen leven. Tegen een caleidoscopisch decor van videoprojecties brengen de broers samen met een twaalfkoppig orkest, de zang van Shara Worden, Kelley Deal en Matt Berninger (van The National) een mythische liederencyclus met subtiel in elkaar grijpende gitaarduetten, haast liturgische a capella, gelaagde klankstructuren en zinderende rock.
data
wo 1 juni 2011 22:16
do 2 juni 2011 22:15
informatie
-
Duur voorstelling niet bekend (zonder pauze)
The Long Count is een multimediaal muziektheaterwerk dat de broers Aaron en Bryce Dessner, bekend van de Amerikaanse indie rockband The National, samen met kunstenaar Matthew Ritchie maakten in opdracht van de Brooklyn Academy of Music. Ritchie tekende behalve voor het toneelbeeld en de videoprojectie ook voor de regie. Het werk wordt uitgevoerd door de broers Dessner zelf op gitaar, een twaalfkoppig ensemble met strijkers, blazers en percussie, en drie zangers, die bovendien meeschreven aan de teksten en zangmelodieën: Kelly Deal (van The Breeders), Shara Worden (van My Brightest Diamond) en Matt Berninger (van The National). Rob Moose is muzikaal leider van het ensemble en het geluidsontwerp is van David Sheppard. De kostuums werden ontworpen door Rabiah Troncelliti. The Long Count ging op 28 oktober 2009 in het kader van het Next Wave Festival 2009 in première in het Howard Gilman Opera House in Brooklyn, New York.
De tweelingbroers Aaron en Bryce Dessner zijn allereerst bekend als gitaristen van The National, een band die vanuit de eigentijdse popscene in Amerika graag de raakvlakken opzoekt met gecomponeerde muziek en installatiekunst. Matthew Ritchie (1964) is een Engelse kunstenaar die al geruime tijd in New York woont en werkt. Het toneelbeeld dat hij vervaardigde, wordt gedomineerd door een groot projectiescherm dat herinnert aan een halve diamant, geflankeerd door twee eilanden van grote blokken, waarin de gitaristen Dessner gezeten zijn. Op het scherm wordt de animatiefilm vertoond die Ritchie maakte op basis van zijn eigen ‘biomorfe’ tekeningen, een visuele trip van organische, soms caleidoscopische beelden die voortdurend aan verandering onderhevig zijn.
The Long Count is een doorgecomponeerde liederencyclus over het begin van de tijd – het begin, met andere woorden, van het element waarin muziek zich voltrekt. De dertien stukken lopen uiteen van subtiel in elkaar grijpende gitaarduetten van de broers Dessners en een haast liturgisch a capella gezang van Worden tot elektrificerende rocknummers en gelaagde minimalistische klankstructuren. Matt Berninger brengt met zijn karakteristieke bariton een gedragen ballade en in de New York-uitvoering zingen de zussen Deal samen zoals ze dat ook bij The Breeders doen. Hoewel de ingrediënten dus sterk verschillen gaan ze wonderwel samen in een golvend klanklandschap, waarin uit kleine liedjes met een bedrieglijk eenvoudige begeleiding orkestrale uitbarstingen groeien, die vervolgens weer imploderen tot een instrumentale solo.
The Long Count ontleent zijn naam aan de bekende kalender uit de Maya scheppingsmythe Popol Vuh, die becijfert dat het leven in 2012 zal eindigen. Het werk gaat echter niet over een dreigend einde, maar speelt zich af in de tijdloze leegte voorafgaand aan de kalender; het is een lange evocatie van de flits die voorafgaat aan de schepping en aan de tijd – en aan de kunstzinnige schepping – die eindigt op het moment dat het tellen een aanvang neemt, met het woord ‘One’. Het werk biedt een multimediale ervaring, waarin op uiteenlopende manieren de concepten van symmetrie en van creatie voor het voetlicht worden gebracht. Het symmetriethema laat zich duidelijk terugzien op het podium, met het diamantvormige scherm in het midden en de twee rotsachtige opeenhopingen aan de zijkanten, en verder in een reeks tweelingen: de broers Dessner op het podium en de tweeling die een heldenrol speelt in de Maya scheppingsmythe Popul Vuh. Op een associatieve manier wordt het begin van de tijd tevens in verband gebracht met de epische World Series van 1976, waarin de Cincinnati Reds de New York Yankees versloegen; 1976 is bovendien het jaar dat de Dessners in Cincinnati werden geboren. Ook in de Popul Vuh is sprake van een balspel, dat aan het begin van de voorstelling door een ‘tweeling’ wordt gespeeld op het podium.
