Schwarz auf Weiss

Een voor een wandelen de musici het podium op. Ze blazen wat losse tonen op hun trompet, stemmen hun snaren. En dan, heel achteloos, beginnen de instrumenten op elkaar te reageren, en ontstaan er duetten en trio's in een weldra adembenemende mix van free jazz, barokke fuga's en rock. Zo rolt de toeschouwer het muziektheaterstuk Schwarz auf Weiss (1996) van de Duitse componist en regisseur Heiner Goebbels binnen, een regelrechte sensatie op de internationale podia.De achttien musici van het Frankfurter Ensemble Modern, een gerenommeerd ensemble in Europa, spelen de hoofdrol. In krap anderhalf uur trekken drieëntwintig scènes voorbij met opvallende titels als The Brazen Doorway of Toccata for Teapot & Piccolo. Een verhaallijn of dramatische ontwikkeling ontbreekt, ogenschijnlijk trekt hier het toeval aan de touwtjes. De losse sfeer op het podium in combinatie met de muziek en het monumentale, filmische decor van Jean Kalman, maken van Schwarz auf Weiss muziektheater waarbij alle zintuigen worden aangesproken. Heiner Goebbels raakte in het Duitsland van de jaren zeventig bekend als saxofonist van de Radical Left Wing Band. Ook componeerde hij muziek voor theater, film en ballet. Onder invloed van zijn samenwerking met de Duitse toneelschrijver Heiner Müller, wiens teksten hij tot hoorspelen bewerkte, begon Goebbels zich meer en meer op muziektheater te concentreren. Schwarz auf Weiss is het requiem voor zijn in 1995 overleden leermeester. Dit komt het meest pregnant naar voren wanneer Müllers stem op indringende wijze Shadow voordraagt, een parabel over de dood van de hand van Edgar Allan Poe.