Requiem 3

De jonge Franse theaterregisseur Vincent Macaigne staat voor het eerst in het Holland Festival met dit stuk waar hij een eerste versie van schreef in 2006 en dat hij in 2007 op het toneel zette in de Ateliers Berthier de l’Odéon in Parijs. Het stuk gaat over de kroning van een nieuwe koning: 80 minuten van luidruchtige waanzin, waarin het bloed over het toneel gutst, kostuums en decors in lamentabele staat worden achtergelaten en de grenzen tussen acteurs en publiek getart worden. Een stuk dat als een storm over het toneel trekt en de toeschouwer verbluft achterlaat.

De oude koning hangt dood aan een slagershaak als in een schilderij van Francis Bacon. De prins, Abel genoemd, vader van baby Hamlet, wordt door de twee manipulatoren van dienst (Kamerheer? Nar? Spindoctor?) tegen wil en dank klaargestoomd voor de eed waarna hij tot de nieuwe koning gekroond zal worden. Het ritueel loopt niet zo gesmeerd, maar Abel heeft ook nog buiten zijn broer gerekend, die niet bij naam wordt genoemd, maar logischerwijs Kain zal moeten zijn. Deze begint met de nodige agressie een discussie over de troonopvolging en de geloftes die ze elkaar in hun jeugd hebben gedaan. Wat volgt is een beestachtige strijd tussen de twee broers, waarbij het fysieke geweld tot ongekende excessen wordt uitvergroot, het bloed over het toneel gutst en de dialogen uitgeschreeuwd worden als primitieve klanken die diep van binnen komen.

Met al dat geweld, maar tegelijk met humor geeft Macaigne hier gestalte aan de innerlijke strijd tussen goed en fout, waar en vals, cynisme en waarachtigheid. Traditionele ingrediënten van de tragedie als ambitie, rivaliteit, geweld en dood verschijnen nu in de vorm van een klucht. Elke vorm van plechtigheid gaat systematisch verloren in buitensporigheid of komedie. Het is een voorstelling die zich beweegt tussen twee uitersten: de harde lach en het harde geweld.