Een choreografe en haar dansers, vier acteurs, vier muzikanten en een schrijver op zoek naar een verhaal. Dat is de uitdaging voor Anne Teresa De Keersmaeker, Tg. Stan, Aka Moon en Gerardjan Rijnders. Het vertrekpunt van het werkproces zijn een aantal vragen die Gerardjan Rijnders aan de dansers, acteurs en muzikanten heeft voorgelegd: Wat zijn je angsten voor dit millennium? Waar hoop je op? Wat hebben we achter ons gelaten? Waar gaan we naartoe? Wat is harmonie? Hoe loopt iets fout? Welk soort personage zou je willen spelen?
data
zo 18 juni 2000 22:15
ma 19 juni 2000 22:15
di 20 juni 2000 22:15
informatie
-
Duur voorstelling niet bekend
De auteur maakt aantekeningen. Al snel wordt duidelijk dat de drie groepen – dansers, acteurs en muzikanten – een eigen ritme hebben en een eigen weg zullen afleggen tijdens de repetities. In de eerste fase voelen de acteurs zich in hun element. Zij beheersen het woord en de discussie. Ze brengen tekstfragmenten mee voor de schrijver en formuleren helder. Dat is trouwens een van de waarmerken van Tg. Stan: een scherpe tekstanalyse en verbaal vuurwerk op de scène. Opgericht in 1989 werkt dit gezelschap zonder regisseur. De discussies worden gezamenlijk gevoerd. Het is hun vorm van 'geëngageerd' theater maken: van de initiële tekstkeuze tot de voorstelling die iedere avond opnieuw in relatie tot het publiek tot stand komt, neemt de acteur de verantwoordelijkheid op zich voor ieder woord dat hij uitspreekt.
De dansers verwoorden hun gedachten meer timide. Er is voor hen veel dat woorden niet kunnen uitdrukken en waarvoor de taal van hun lichaam een veel accurater instrument is. Taal is ook een probleem omdat zij nomaden zijn en uit alle windstreken komen: Frans en Engels zijn vaak slechts de tweede of derde taal. Sommigen hebben al eerder met Anne Teresa De Keersmaeker gewerkt, anderen niet. Samen met hen en hun achtergronden gaat de choreografe op zoek naar een bewegingstaal voor deze voorstelling. Een zoektocht die zij twintig jaar geleden begon en die voortdurend verrijkt en uitgediept wordt door de samenwerking met nieuwe en geschoolde dansers. Zich inspirerend op de muzikale compositie, vertrekt De Keersmaeker van een bewegingszin. Van daaruit maakt ze een eindeloze reeks variaties die in een complexe structuur worden geordend. Haar choreografieën zijn een dialoog met zowel de klassieke woordenschat als de bewegingstaal van haar eigen lichaam. Ook de relatie tussen beweging en woord heeft de choreografe steeds weer gefascineerd. Met Just Before (1997), I Said I (1999) en Quartett (1999) duiken nieuwe vragen en andere mogelijkheden op dan een simpele juxtapositie van de disciplines: Kan een tekst als subtekst dienen voor een dansbeweging? Wat gebeurt er wanneer een acteur een tekst zegt terwijl hij aan een beweging denkt? Of de fysieke herinnering aan die beweging toont? Of omgekeerd: wat gebeurt er wanneer een danser tijdens het dansen aan woorden denkt?
