Delusion

Na het eclatante succes van The End of the Moon in het Holland Festival van 2005, is Laurie Anderson terug in Amsterdam met haar nieuwste werk Delusion. Delusion beleefde zijn première op de Winterspelen 2010 in Vancouver. Anderson heeft het werk gemaakt in opdracht van de Vancouver Culturele Olympiade 2010 en de Barbican in Londen. Delusion is opgezet als een reeks korte, muzikale mysteriespelen die schakelen tussen realiteit, droom en mythe. Met het van Anderson bekende koele intellect, maar regelmatig ook met rauwe emotie verkent zij hierin de verhalen die wij elkaar vertellen over onszelf, onze familie, ons land en de wereld, en legt ze de poreuze grens bloot tussen historie en mythe en tussen droom en realiteit. 

Anderson creëert haar eigen universum met een reeks van stemmen, dat ze bewerkt met de stemfilters waarmee ze in 1981 opzien baarde met haar onverwachte hit O, Superman. De verschillende karakters - waaronder haar beroemde mannelijke alter ego Fenway Bergamot, die zijn naam kreeg van Andersons echtgenoot Lou Reed - vertellen verhalen afkomstig uit verschillende werelden: technisch, wetenschappelijk, persoonlijk en mythisch; en uit verschillende staten van bewustzijn, droom en meditatie. Zichzelf begeleidend op elektrische viool en keyboards, en bijgestaan door Eyvind Kang op altviool en Colin Stetson op saxofoon, creëert Anderson een mythisch, mysterieus soms bizar universum bevolkt door nonnen, honden, IJslandse elven, golems, spookschepen, archeologen en dode familieleden. In haar bekende kleurrijke en poëtische taalgebruik, geïnspireerd door schrijvers als Balzac en Sterne, en de Japanse filmmaker en scriptschrijver Ozu, springt Anderson van de mystieke oorsprong van het Russische ruimteprogramma naar theorieën over tijd en snelheid; van de experimenten met de Zwitserse Hadron superdeeltjesversneller naar ons concept van tijd, Andersons Zweeds-Ierse voorouders, de mysticus die de aanzet gaf tot het Russische ruimteprogramma, de ondergang van het Amerikaanse imperium, wie eigenlijk de eigenaar van de maan is en wat ze tegen haar moeder moet zeggen als die dood gaat. Uiteindelijk gaan al deze verhalen over verlangen, herinnering en identiteit. Over de spanning tussen het alledaagse en het mythische, tussen historie en mythe, tussen droom en realiteit. En over de dood, en de angst dat er buiten woorden en verhalen om niets bestaat, dat dit allemaal gewoon een droom zou kunnen zijn. 

Anderson wordt muzikaal begeleid door Colin Stetson op baritonsaxofoon, die hij regelmatig laat klinken als doordringende Tibetaanse hoorns; en door Eyvind Kang op een bijna Arabisch klinkende altviool. Zelf verandert Anderson haar elektrische viool en haar keyboards in een soort van klein kamerorkest. 

Andersons muziek en verhalen worden ook in deze voorstelling weer begeleid door subliem vormgegeven beelden. Geanimeerde krijttekeningen als op een schoolbord vervloeien in surreële droomsequenties die op hun beurt weer overgaan in onheilspellende taferelen aan de kant van een graf. Een minicamera die op Andersons microfoon gemonteerd is, zendt op een gigantisch scherm achter haar live beelden uit van haar getekende gelaat, die live worden gemixt met allerlei effecten die haar telkens in een nieuwe omgeving plaatsen en steeds een andere emotie oproepen.

muziek Laurie Anderson tekst Laurie Anderson visueel ontwerp Laurie Anderson video-ontwerp Amy Khoshbin live mix Amy Khoshbin lichtontwerp Rus Snelling productieleiding Rus Snelling geluidstechniek Dave Cook camera Maryse Alberti overige video Toshiaki Ozawa audio rig ontwerp Shane Koss audio software ontwerp Konrad Kaczmarek ontwerp viool Ned Steinberger strohcello/stem Bob Currie story team Rande Brown tourmanagement Brad Hampton in opdracht van Vancouver 2010 Cultural Olympiad, Barbicanbite10