Twitchy Organs

Organist James McVinnie, thuis in klassieke orgelmuziek en in het hedendaagse repertoire, laat tijdens deze editie van het Holland Festival een aantal keren van zich horen in werk van Nico Muhly.

Muhly heeft meerdere stukken speciaal voor McVinnie gecomponeerd, net als andere hedendaagse componisten onder wie Robert Walker en Shara Worden. Onlangs nam McVinnie een cd op met werken van Muhly: Cycles. Uit een recensie van deze uitgave: ‘McVinnie's feel for the many moods [...] is as impressive as his technical command of the organ.’ En: ‘if anything, it’s a great introduction to the sounds and capabilities of an instrument that a lot of us know absolutely nothing about.’ Voor dit festivalprogramma staan O Antiphons, Fast Cycles en Twitchy Organs van Muhly op de rol.

Op initiatief van het Holland Festival bundelen James McVinnie en een van de spannendste opkomende namen in de elektronicahoek, Oneohtrix Point Never (OPN), hun krachten. Na een aantal solo’s – McVinnie speelt Muhly, OPN voert eigen werk uit – komen de musici samen in een uitvoering van Muhly’s Twitchy Organs. De mannen treden op in het Orgelpark; een passende locatie voor OPN’s muziek, gezien ook zijn recentste cd R Plus Seven, opgenomen voor het label Warp (onder meer het label van Aphex Twin) waar hij sinds kort aan verbonden is. Op dit album maakt hij veelvuldig gebruik van orgelsamples. Een recensent schreef: ‘Church organs shock and soar, synth patterns roll and roll staying one step to the right side of a seventies prog homage. This is a grand opening in every sense of the word and a delightfully confident opener to an album that brims with class, confusion and bravado.’

Oneohtrix Point Never is een pseudoniem van de in Brooklyn, New York, woonachtige experimentele musicus Daniel Lopatin. Oorspronkelijk komt Lopatin uit een Joodse familie die van Rusland naar de Verenigde Staten emigreerde. De kelder bij zijn ouders thuis in Boston stond vol met synthesizers; een erfenis van zijn vader die in de voormalige Sovjet-Unie in een band speelde. Lopatin werd geïnspireerd door de synthesizergeluiden van het Mahavishnu Orchestra en Stevie Wonder in zijn vaders muziekcollectie, en ook door de soundtracks van videospelletjes als Metroid. Film en soundtracks vormen een grote bron van inspiratie voor het werk van Lopatin, die een mix van stijlen en geluiden toepast. Lopatin ziet zichzelf niet als musicus. ‘Psychologisch benader ik muziek vaak als een liefhebber. Mijn manier was altijd: conceptueel en op een abstracte manier kijken, en proberen of ik vaste ideeën over genre zou kunnen overnemen en proberen er nieuw werk mee te maken.’