The Gabriels

Auteur en regisseur Richard Nelson situeert zijn trilogie over de familie Gabriel in de omgeving die hij het beste kent: zijn woonplaats Rhinebeck, een plaatsje met een paar duizend inwoners, dat op zo’n 160 kilometer boven New York vredig aan de Hudson rivier ligt. Rhinebeck is zo’n plek die door de

New York Times ooit als ‘de stad die de tijd vergat’ werd betiteld, een stadje dat zijn 17e eeuwse Nederlandse origine nog altijd tot uiting laat komen in de jaarlijks gevierde ‘Sinterklaas Festivities’.

Al eerder gebruikte Nelson dit stadje voor een vierluik over de familie Apple, met als ondertitel Scenes from Life in the Country. In de vier stukken die hij tussen 2010 en 2013 voor het Public Theater schreef, vormen politieke en historische gebeurtenissen de achtergrond voor de gesprekken van een hechte, liberale familie aan de keukentafel. Zo uiten de familieleden in het  eerste deel, Hopey Changey, net zo vrij hun zorgen over het gebrek aan vooruitgang na twee jaar Obama,  als over de gezondheid van een dierbare oom. En ieder stuk ging in première op de dag waarop het daadwerkelijk ook speelt: op de dag van de Amerikaanse congresverkiezingen in 2010, op 11 september 2011, tien jaar na de aanslagen op het World Trade Centre, op de dag dat Obama herkozen werd in 2012 en op 22 november 2013, 50 jaar na de moord op Kennedy.

Voor The Gabriels, een familie die al generaties lang in Rhinebeck woont, verplaatst Nelson de handeling naar een huis, een straat verderop. Waar de Apple-stukken een periode van vier jaar beslaan, spelen de delen over de familie Gabriel in één jaar, op drie specifieke avonden, tijdens de negen maanden van de afgelopen Amerikaanse presidentsverkiezingen. Het eerste deel, Hungry, speelt op de vrijdag na ‘Super Tuesday’ wanneer de voorverkiezingen op volle toeren draaien. What Did You Expect?, het tweede deel, mid-September, wanneer de algemene verkiezingscampagnes op volle toeren draaien en Women of a Certain Age op de verkiezingsdag zelf.  Op die dagen bleef Nelson vaak nog die tot ‘s middags teksten toevoegen en wisten bij de eerste uitvoering noch de acteurs, noch het publiek hoe de wereld er na die avond uit zou zien.

Voor Nelson is het persoonlijke politiek. Beide families worstelen met thema’s als ouderenzorg, gentrificatie - ook in Rhinebeck -  of het aflossen van de hypotheek. De Gabriels zijn een voorbeeld (en soms slachtoffer) van wat er in het land aan de hand is, maar het blijft hun leven dat centraal staat, niet de verkiezingen. Niet voor niets plaatst hij de familie in de keuken, waar in real time een maaltijd wordt bereid: alleen de mens bereidt zijn eten. Dat maakt koken tot wellicht de meest menselijke van alle handelingen en de keuken meer dan een toevallige ontmoetingsplek voor een stuk over mensen en hun dagelijkse beslommeringen.

De regie van Nelson is uitgesproken naturalistisch, waardoor het publiek het gevoel krijgt  als luistervink aanwezig te zijn bij familiezaken. Het roept de soms komische droefheid van Tsjechov in gedachten, waar niet groot uitgespeelde conflicten, maar juist de nuances, de stiltes en kleine trillingen de spanning en innerlijke doodsangst verraden. Nelson gebruikt niet het woord als wapen en schrijft geen politieke manifesten, maar biedt een plek om samen te komen. Hij portretteert de wereld en de mens zoals die zijn, niet zoals we zouden willen dat ze zijn. Met The Gabriels krijgen we een glimp van een Amerika te zien dat haaks staat op het beeld dat we uit de media kennen, met gewone echte mensen, die net als wij worstelen met de wereld waarin ze leven.