Romeo en Julia

Dat teveel respect voor Shakespeares tekst niet werkt, ondervond Ivo van Hove aan den lijve toen hij een aantal jaar geleden bij Het Zuidelijk Toneel Hamlet regisseerde. Door die ervaring wijs geworden, beitelde hij dit keer zijn eigen vertelling uit Shakespeares beroemde liefdesdrama Romeo en Julia. Hij haalde de jonge Vlaamse romanschrijver Peter Verhelst in huis voor de vertaling: zintuiglijk, baroik en poëtisch moest het worden. Het uiteindelijke resultaat is geen vertaling, maar een bewerking met als ondertitel: studie van een verdrinkend lichaam. Een metafoor voor de ondergang van de stad Verona waar Romeo en Julia zich afspeelt. De ondergang ook van de vorst die orde probeert te brengen in een door burgeroorlog verscheurde stad. Vergeefs.De mythe wil dat Romeo en Julia in hun liefde gedwarsboomd worden door hun beider families. Volgens Van Hove staan ze vooral zichzelf in de weg. Ze zijn vergiftigd met de denkbeelden en tegenstellingen van de stad waarin ze zijn opgegroeid. Ze kunnen zich niet losmaken van het gedachtengoed van hun ouders. Romeo en Julia rebelleren. In de roes van hun prille liefde proberen ze te ontsnappen aan de mechanismen waarin ze vastgeklonken zitten. Maar het lukt niet. Als een lichtflits die op het moment dat hij zichtbaar wordt de dood al in zich draagt, is ook de verliefdheid die hen bindt geen lang leven beschoren. De Romeo en Julia van Ivo van Hove gaat dan ook niet over de grote romantische liefde. Het gaat over de tragiek van jonge mensen die niet in staat zijn de ketenen van generatie op generatie doorgegeven gedragspatronen te breken. Zelfs niet met de explosieve kracht van de liefde.