Prefiero que me quite el sueño Goya a que lo haga cualquier hijo de puta

De experimentele Argentijnse theatermaker Emilio García Wehbi (1964) heeft een tekst van zijn landgenoot, de radicale schrijver Rodrigo García (1964) genomen en geënsceneerd als een ‘geïllustreerde monoloog’ over familiebanden, dwangmatige consumptiedrang, hoge en lage kunst. Deze solo met de intrigerende titel Prefiero que me quite el sueño Goya a que lo haga cualquier hijo de puta (2012), vrij vertaald: ‘Liever dat Goya me uit mijn slaap houdt dan een of andere klootzak’, is op het Holland Festival te zien in Theater Frascati.

García Wehbi startte in 1989 de experimentele theatergroep El Periférico de Objetos en reisde met zijn ongrijpbare theatervorm de wereld over. In 2001 speelde El Periférico de Objetos op het Holland Festival de voorstelling ZOOedipous. Een vrijzinnige, nachtmerrieachtige bewerking van de Griekse tragedie Oedipous Rex, vermengd met teksten van Franz Kafka.

De solovoorstelling Prefiero… is een schuimbekkende tirade tegen de consumptiemaatschappij. Het stuk is een schijnbaar chaotische aaneenschakeling van beelden, bijeengehouden door de verhaallijn van de verteller. In een razende monoloog vol provocaties, overdrijving en scherp taalgebruik sleurt de hoofdpersoon het publiek mee in zijn universum. De voorstelling begint met de proloog Principes voor een cynische ethiek, terwijl een gorilla boeken over het podium smijt en een woeste donderpreek afsteekt. Het strijdtoneel – naar een ontwerp van Julieta Potenze – is een surreëel decor met een levensgroot opgezet hert, een hardloopmachine, een nepgrasveldje, een bureau, tv en een gigantische stapel boeken.

Tijdens een slapeloze nacht beleeft een burgerlijke familieman – García Wehbi zelf, gehuld in het zwarte gorillapak – een plotseling moment van helderheid. Hij haalt zijn zuurverdiende spaargeld van de bank, neemt de eerste vlucht naar Madrid met zijn twee kinderen, consumeert grote hoeveelheden bier, sterke drank, tortilla’s, Serranoham en Rioja, huurt de Duitse filosoof Peter Sloterdijk in (om vermaakt te worden door diens pessimistische wereldvisie) en breekt ’s nachts binnen in het Museo Nacional del Prado. In alle rust wil hij de zwarte schilderijen van Francisco Goya (1746-1828) kunnen bewonderen; de veertien macabere doeken waarin Goya de angst voor zijn eigen waanzin, en zijn zwartgallige blik op de mensheid tot uiting bracht. Dit alles terwijl zijn twee zoontjes liever naar Disneyland Parijs willen.

Met zijn experimentele, zwartkomische werk won schrijver Rodrigo García in 2009 de 9e editie van de Europe Prize New Theatrical Realities. In Prefiero… (geschreven in 2004) ageert hij tegen de vervreemdende, gewelddadige werking van het kapitalisme en consumentisme. Een thema dat in zijn vileine teksten steeds weer terugkeert, zoals in Agamenón, Volvi del supermercado y led i una paliza a mi hijo (2012), wederom een theatrale samenwerking met García Wehbi. Tevens komen er in Prefiero… fragmenten van schrijvers Michel Onfray en W.H. Auden voorbij, en worden foto’s en schilderijen geprojecteerd van Thomas Hoepker, Richard Drew, Pieter Breughel en Jake & Dinos Chapman.

De makers zijn er niet op gericht om uitsluitend te choqueren of kant-en-klare antwoorden te geven. Ze willen het publiek aan het denken zetten, en een actieve rol in de voorstelling geven. Daarbij wordt de provocatie niet geschuwd.

Prefiero que me quite el sueño Goya a que lo haga cualquier hijo de puta ging in 2012 in première in Teatro Timbre 4, Buenos Aires.