Pierre Boulez (Montbrison, 1925) is als componist, theoreticus en dirigent een van de toonaangevende figuren in het landschap van de naoorlogse Europese muziek. Aanvankelijk studeerde hij wiskunde in Lyon, maar vertrok in 1943 naar Parijs, waar hij zich tegen de uitdrukkelijke wens van zijn vader in aanmeldde bij het Conservatoire. In 1946 werd hij op voordracht van Honegger benoemd tot muzikaal directeur van de Compagnie Renaud-Barrault, waarmee hij de basis legde voor zijn latere loopbaan als dirigent. In zijn composities uit de tweede helft van de jaren 40 bracht hij de invloeden van Messiaen, de twaalftoonstechniek en vooral het werk van de late Webern tot een synthese. Zijn Structures Ia (1951) voor piano betekende het hoogtepunt en tegelijk het eindpunt van het totale serialisme van de Darmstadt School, waarna de weg vrijkwam voor een inventievere omgang met de seriële uitgangspunten, bijvoorbeeld in zijn vroege meesterwerk Le marteau sans maître (1953-1955). Hij zette zijn visie uiteen in verschillende publicaties, zoals Penser la musique aujourd'hui (1964) en Relevés d'apprenti (1966), en was een pionier van het gebruik van elektronica in de muziek. Kenmerkend voor Boulez' werkwijze is dat hij zijn composities veelvuldig herziet, vaak over lange tijdspannen heen, zoals in het geval van Pli selon pli. Begin jaren 70 onderzocht hij samen met president Georges Pompidou de mogelijkheden voor een muzikaal onderzoekscentrum, wat uiteindelijk leidde tot de oprichting van het Institut de Recherche et de Coordination Acoustique/Musique (IRCAM) met Boulez als directeur.

Boulez was muzikaal adviseur van het Cleveland Orchestra van 1970 tot 1972, chefdirigent van het BBC Symphony Orchestra van 1971 tot 1975, en muzikaal leider van het New York Philharmonic van 1971 tot 1977. Hij is verbonden geweest aan het Chicago Symphony Orchestra en stond de laatste jaren onder meer voor de Berliner en Wiener Philharmoniker, het London Symphony Orchestra, het Orchestre de Paris, het Ensemble InterContemporain en het Mahler Chamber Orchestra. In 2005 begon hij een samenwerkingsverband met de Staatskapelle Berlin. Hij is vooral befaamd om zijn voorbeeldige interpretaties van klassiekers van het 20e-eeuwse repertoire, van componisten als Debussy, Mahler, Bartók, Varèse, Schönberg, Webern, Berg en Stravinsky, maar dirigeert ook veelvuldig nieuw werk van hedendaagse componisten en werken van 19e-eeuwers als Beethoven, Schumann, Berlioz en Wagner. Van 1976 tot 1995 bekleedde Boulez de leerstoel ‘Invention, technique et langage en musique’ aan het prestigieuze Collège de France. In 2002 werd hem de Glenn Gould Prijs toegekend. In 2007 dirigeerde Boulez de opening van het Holland Festival, de opera From the House of the Dead. In diezelfde editie dirigeerde hij het Mahler Chamber Orchestra dat werk uitvoerde van Schönberg, Bartók en Stravinsky. Op 17 juni 2010 ontving Boulez tijdens het Holland Festival in Muziekgebouw aan ’t IJ de Edison Oeuvreprijs Klassiek.