Olivier Messiaen (1908-1992) was een Franse componist en organist die een sleutelrol vervulde in de ontwikkeling van de Europese avant-garde. Hij begon op zeer jonge leeftijd met componeren en studeerde vanaf zijn elfde aan het Parijse conservatorium. Vanaf 1931 tot zijn dood bekleedde hij de functie van organist-titulair van de Sainte-Trinité in Parijs. In 1942 werd hij aangesteld als docent compositie aan het conservatorium van Parijs. Hij groeide daar uit tot een geliefde en zeer invloedrijke leraar die onder meer Boulez, Stockhausen, Xenakis, Takemitsu en Ton de Leeuw onder zijn hoede had. Via hem kwam de in die tijd totaal onbekende Anton Webern onder de aandacht van de naoorlogse generatie componisten, en zijn uitbreiding van de twaalftoonsprincipes van Schönberg naar andere muzikale parameters in het pianowerk Mode de valeurs et d'intensités was van grote invloed op de ontwikkeling van het serialisme.

Messiaen was overtuigd rooms-katholiek en zag de schoonheid van Gods schepping als zijn belangrijkste inspiratiebron. Hij ging er regelmatig op uit om vogelzang te noteren, waarvoor hij een geheel eigen methode ontwikkelde; die vogelzang is terug te horen in veel van zijn composities. In Techniques de mon langage musical (1944) heeft hij geschreven over zijn hoogstpersoonlijke en eclectische muzikale systeem. Daarnaast was hij vurig pleitbezorger van de Ondes-Martenot, een soort voorloper van de synthesizer waarvoor hij regelmatig componeerde. In 1971 kreeg hij de Erasmusprijs.