De Oostenrijkse componiste Olga Neuwirth (1968) geldt als avant-gardistisch enfant terrible in eigen land. Tussen 1985 en 1993 studeerde ze in San Francisco (compositie, film en schilderkunst), aan de Hochschule für Musik Wien en bij het Parijse elektronische muziekinstituut IRCAM. Neuwirths muziek wordt gekenmerkt door een fascinatie voor klank, die voortvloeit uit de spectrale muziek van haar leermeester Tristan Murail en de late werken van Luigi Nono. In haar muzikale universum worden avant-gardistische klanken regelmatig afgewisseld met elementen uit populaire muziekcultuur en hoorspelachtige gesproken passages. Daarnaast legt Neuwirth steevast verbindingen met film, literatuur en architectuur. Neuwirths internationale doorbraak volgt in 1991 tijdens de Wiener Festwochen met enkele mini-opera’s op teksten van Nobelprijswinnares voor Literatuur Elfriede Jelinek. Met Jelinek ontwikkelt ze ook Lost Highway (2003), een totaaltheaterervaring met opgenomen beelden, gebaseerd op David Lynch’ gelijknamige film uit 1997. De twee werkten opnieuw samen in American Lulu (2011) een bewerking van Alban Bergs opera Lulu, waarvoor Neuwirth een uitgesproken jazzy partituur schreef. Naast muziektheaterwerken schrijft Neuwirth ook graag kamermuzikale- of solostukken, waarbij de live uitvoering steevast wordt gecombineerd met opgenomen beelden of geluiden. Een voorbeeld hiervan is Torsion (2003) voor fagot en tape. Neuwirth won talrijke muziekprijzen. In 2010 won zij als eerste vrouw de Grote Oostenrijkse Staatsprijs.