Massimo Furlan (1951, Lausanne) is een Zwitserse regisseur en performer van Italiaanse afkomst. Hij studeerde aan de kunstacademie van Lausanne en begon in 2003 zijn eigen gezelschap. In zijn voorstellingen vermengt hij humor, filosofie en poëzie. Hij laat zich graag inspireren door herinneringen uit zijn jeugd. Daarbij is het hem vooral te doen om de intense beleving van die jonge jaren. Ook stelt hij met zijn werk vragen over het individuele en collectieve geheugen en over de manier waarop mensen samenleven. Sinds vroeg in zijn carrière werkt Furlan regelmatig samen met Claire de Ribaupierre (1968). Zij is toneelschrijver, dramaturg, doctor in de antropologie en docent aan de theateracademie La Manufacture in Lausanne. Lange beelden In het theater staan Furlan en Ribaupierre bekend om hun beeldende theater met minimale bewegingen. Ze maken een aaneenschakeling van stillevens die aan films of installatiekunst doen denken. Zij noemen dit ‘lange beelden’. De toeschouwer krijgt zo de tijd om elk beeld op zich te laten inwerken en erover te fantaseren. Hun onderwerpen vinden ze vaak in waargebeurde gebeurtenissen. Ze zoeken daarbij de grenzen van het theater op, en werken graag in publieke ruimtes en met niet-professionele acteurs en performers. Zo speelde Furlan bijvoorbeeld legendarische momenten uit de voetbalgeschiedenis na in stadions, alleen en zonder bal. Eerder in het Holland Festival In 2011 stond Furlan op het Holland Festival met You can speak, you are an animal. Een nachtmerrieachtige beeldenstroom over de relatie tussen mens en dier en natuur en beschaving op de post-punkklanken van de band Killing Joke. In 2015 was hij samen met Ribaupierre terug met Un jour, een ontroerende voorstelling waarin contact werd gezocht met geesten in een associatieve aaneenschakeling van zorgvuldig gestileerde, theatrale tableaus. In de afgelopen jaren keek Furlan onder meer kritisch naar vraagstukken rondom migratie. In zowel Hospitalités (2017) en The Italianians (2018) vermengde hij fictie en realiteit. De migranten om wie het draaide, werden uitgenodigd om op het podium zelf hun verhaal te vertellen. In Dans la forêt is het de natuur die voor zichzelf spreekt. Jeroen De Man (1980) studeerde in 2005 af aan de acteursopleiding van de Toneelacademie Maastricht. Hij speelde onder meer bij het Noord Nederlands Toneel, Het Zuidelijk Toneel, Artemis en Toneelschuur Producties. Hij was tot 2016 lid van de artistieke kern van De Warme Winkel. Daar maakte hij onder meer Totaal Thomas (2006), Kokoschka live! (2010) en Stroganoff (2014). Ook speelde hij in films en series, zoals Mees Kees en De ontmaskering van de vastgoedfraude. De laatste jaren ontwikkelde De Man zich steeds meer als regisseur. Zo regisseerde hij onder meer Als ik de Liefde niet heb van Marjolijn van Heemstra (2014). Bij Nieuw Amsterdams Peil regisseerde hij Anaïs Nin (2010) van Louis Andriessen en Uwe leipe mastdramnis (2016) van Rob Zuidam. Ook regisseerde hij de voorstelling 100 jaar LUXOR (2017) met Waardenberg & De Jong en Maike Meijer & Margot Ros van Toren C. In een vierjarig ontwikkelingstraject tussen 2016 en 2020 werkte hij als huisregisseur bij Het Nationale Theater in Den Haag en Toneelgroep Oostpool. Hij regisseerde daar onder andere Cinema (2018) van Annie Baker, Ondine (2018) van Jean Giraudoux, Sexual Healing (2019) van Jan Hulst en Kasper Tarenskeen en Skylight (2020) van David Hare. De Man zit in het bestuur van performancecollectief La Isla Bonita en geeft regelmatig les aan de toneelscholen van Arnhem, Utrecht, Brussel en Maastricht. Voor de Nederlandse versie van de voorstelling Dans la forêt kruipt hij in de rol van gids. Al eerder was het samenspel tussen landschap en theater een groene draad door zijn werk. In lijn met Dans la forêt gaan ook de toekomstplannen van De Man zich steeds meer afspelen op die kruisbestuiving. Kate Moore (1979) is geluidskunstenaar, beeldend kunstenaar en componist. Haar composities zijn uitgevoerd door onder meer Asko|Schönberg, Bang on a Can, Icebreaker, Slagwerk Den Haag, Ensemble Offspring, Australian String Quartet, Radio Filharmonisch Orkest en Groot Omroepkoor. Moore promoveerde aan Sydney University Conservatorium of Music, behaalde een master aan het Koninklijk Conservatorium Den Haag en een honours degree aan de Australian National University, waar ze de University Medal ontving, met als hoofdvak compositie en elektroakoestische compositie. In 2017 ontving ze de Matthijs Vermeulenprijs, de meest prestigieuze Nederlandse prijs voor componisten, voor haar werk The Dam in opdracht van The Canberra International Festival. Haar grote werk Sacred Environment ging in première bij het Radio Filharmonisch Orkest en Koor met solisten Alex Oomens en Lies Beijerinck, dat plaatsvond tijdens de Holland Festival Proms in Het Concertgebouw in 2017. Moore’s werk is direct geïnspireerd door de organische vormen en geluiden in de natuur en verloren voorwerpen van de natuurlijke biosfeer, zowel geluidstechnisch als visueel. Op zoek naar vormen, structuren en lijnen, uniek in vorm, maar in harmonie met de diversiteit van levende wezens, planten en dieren, herkent zij de overeenkomst tussen fysieke vorm en resonantie. Zij voelt zich aangetrokken tot de onzichtbare wereld van het geluid, waarin een object zijn geluidspotentiaal pas kan waarmaken wanneer erover wordt nagedacht, wanneer het wordt beschouwd als een verborgen schat, of de mogelijkheid dat een visueel object dat voor het oog verborgen blijft, niet stil is. Voor de Engelse versie van Dans la forêt neemt zij de rol van gids op zich.