We kunnen het nauwelijks meer voorstellen, maar ondanks het geraffineerde libretto van Lorenzo da Ponte en de briljante muziek van Mozart was de première van Le nozze de Figaro in 1786 in Wenen maar een matig succes. Nu geldt het werk als een van de amusantste en muzikaal meest verfijnde komedies uit de operaliteratuur. Met Le nozze di Figaro zet John Eliot Gardiner zijn veel bejubelde Mozart-cyclus in het Holland festival voort.
data
za 19 juni 1993 02:00
informatie
-
Duur voorstelling niet bekend
Le nozze di Figaro (1786) was het eerste resultaat van de samenwerking tussen Mozart en de Italiaanse librettist Lorenzo da Ponte. Da Ponte ging geraffineerd te werk bij zijn bewerking van Beaumarchais’ maatschappijkritische toneelstuk uit 1778, waarin op voor die tijd zeer moderne wijze de verhouding tussen adel en ondergeschikten aan de kaak werd gesteld. Zo geraffineerd zelfs dat de Oostenrijkse keizer, die deze stof aanvankelijk veroordeeld had als ‘te gevaarlijk voor Wenen’, zijn goedkeuring hechtte aan het project, zij het dat hij deze na enkele uitvoeringen alweer introk.
Hoofdpersonen in Le nozze di Figaro (en overigens ook in Rossini’s Il barbiere di Sevilla uit 1816, eveneens naar Beaumarchais) zijn graaf Almaviva en zijn vrouw, de knecht Figaro en diens verloofde Suzanna. Ze raken verwikkeld in een gecompliceerd opera buffa-plot vol list en liefde. Mozarts muziek maakt het luchtige-gegeven-met-serieuze-ondertoon tot een van de mooiste komedies uit de operaliteratuur. Vooral in de aria’s weet hij op onnavolgbare wijze de psychologie van de personages en de dramaturgie van de gebeurtenissen muzikaal te verbeelden. Met Le nozze di Figaro vervolgt John Eliot Gardiner in het Holland Festival zijn Mozart-cyclus, waarin eerder te horen waren La clemenza di Tito, Idomeneo, re di Creta, Die Entführung aus dem Serail en Così fan tutte.