Katie Mitchell (Reading, 1964) heeft tijdens haar lange carrière honderd voorstellingen gemaakt, variërend van opera, theater tot live cinema. Haar karakteristieke feministische werk richt zich op de vrouwelijke ervaring met een passie voor vormexperimenten. Ze zet zich in om nieuwe vormen van theater te vinden om het onderwerp klimaatverandering aan te pakken. Ze heeft twee producties over het onderwerp gemaakt met wetenschappers, en ze heeft haar bezorgdheid over het milieu naar andere concepten gebracht. Zo wekten in Atmen de performers de elektriciteit voor het licht en geluid voor hun voorstelling op terwijl ze de tekst speelden; voor Becketts Happy Days verving Mitchell aarde door water en verplaatste ze de actie van het stuk naar de nasleep van een milieuramp. Momenteel werkt ze aan een versie van The Cherry Orchard vanuit de bomen gezien en aan een opvoering van TOSCA off-grid. In 2012 stopte Mitchell met vliegen als reactie op haar werk met de wetenschapper Stephen Emmott.