Karlheinz Stockhausen (1928-2007) studeerde aanvankelijk zowel piano als musicologie, filosofie en Duitse taalkunde. In 1950 nam hij zijn eerste compositielessen bij de Zwitserse componist Frank Martin en in de zomer van 1951 volgde hij cursussen nieuwe muziek in Darmstadt. Daar werd hij gegrepen door het serialisme, een naoorlogse compositietechniek waarbij de elementaire deeltjes van de klank (toonhoogte, toonduur, toonsterkte en toonkleur) volgens reeksstructuren worden geordend. Het jaar daarop studeerde hij in Parijs bij Messiaen en wist hij zichzelf met enkele baanbrekende werken in de voorhoede van de nieuwe muziek te plaatsen.Vanaf de tweede helft van de jaren vijftig behaalde hij grote artistieke successen met een vrijere benadering van de seriële uitgangspunten. In de WDR-studio in Keulen (waarvan hij in de jaren zestig de directeur was) experimenteerde hij met elektronica, en daarbuiten met de plaatsing van orkest en publiek, met extreme tempi, met muziek van over de hele wereld. In 1964 werd een ensemble opgericht dat zich exclusief bezighield met de uitvoering van zijn werk, en in 1970 ontstond zijn eigen muziekuitgeverij. 

In de jaren zeventig nam zijn benadering van muziek een uitgesproken kosmische wending: hij wilde uitdrukking geven aan zijn verbondenheid met de kosmos, de natuur en zijn medemens. Met LICHT (1977-2003), een cyclus van zeven grootse muziektheaterstukken, één voor elke dag van de week, creëerde hij een werk dat zijn hele leven moest omvatten. In 2019 brengen het Holland Festival, De Nationale Opera en het Koninklijk Conservatorium Den Haag een omvangrijke selectie uit de reeks onder de titel aus LICHT. Vanaf 2003 tot zijn dood in 2007 werkte Stockhausen aan Klang, een vergelijkbare cyclus over de uren van de dag.