Jompet Kuswidananto (Jogjakarta, 1976) is beeldend kunstenaar. In 1998, na de val van het regime van Soeharto, sloot hij zich aan bij Teater Garasi, dat zich richt op eigentijdse theatervormen. Kuswidananto’s werk is geworteld in cultuur, geschiedenis en traditionele gebruiken, en reflecteert op thema’s als politiek, macht en massabewegingen. Muziek en video spelen een grote rol in zijn kunstwerken. Hij exposeert binnen en buiten Indonesië. Zo was zijn werk onder andere te zien in het Tropenmuseum in Amsterdam. Hij is vooral bekend vanwege zijn mechanische muziekinstallaties, waarin instrumenten automatisch worden bespeeld. In Java’s Machine: Phantasmagoria staan schoenen in rijen opgesteld. Daarboven hangen delen van militaire uniformen en trommels. In de installatie After Voices verwijst een lange rij schoenen naar deelnemers aan protestdemonstraties die verdwenen of gestorven zijn. In een interview met het Aziatische online magazine ART iT zegt Kuswidananto: ‘De geschiedenis van Indonesië is ongelofelijk gecompliceerd, met veel verschuivingen. Van hindoeïsme naar de islam, van koloniaal naar postkoloniaal, van traditioneel naar modern, van dictatuur naar democratie. Onze culturele identiteit is onstabiel, is onderhevig aan verandering. Het idee van de holle figuren ontwikkelde zich uit een visie op de mens die probeert een antwoord te vinden op de spanningen die Indonesië uiteen dreigen te trekken.’ In 2013 won Kuswidananto met Teater Garasi de Prins Claus Award.