Jan Fabre (Antwerpen, 1958) staat in binnen- en buitenland bekend als een van de meest vernieuwende en veelzijdige kunstenaars van zijn generatie. Hij heeft zich de voorbije 30 jaar geprofileerd als performancekunstenaar, theatermaker, choreograaf, operamaker, theaterauteur en beeldend kunstenaar. In elk genre dat hij bespeelt, verlegt hij grenzen — al die jaren is zijn artistieke parcours constant. Hij studeerde aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten en het Stedelijk Instituut voor Sierkunsten en Ambachten in Antwerpen. Alle werken van beeldend kunstenaar Jan Fabre verwijzen naar een geloof in het kwetsbare lichaam, het verdedigen ervan, kijken naar de mens en daarbij de vraag stellen hoe die in de toekomst kan overleven. Door de jaren heen vormde hij een eigen universum met wetten en regels; terugkerende personages, symbolen en motieven. In 2007 maakte hij de installatie Ik spuw op mijn eigen graf voor de Biënnale van Venetië. In 2008 maakte hij voor het Louvre dertig grote installaties, als weerwoord aan de Vlaamse, Hollandse en Duitse meesters in de Richelieuvleugel. In 2011 was een omvangrijke tentoonstelling van en over Fabre te zien in het Kröller-Müller Museum. Fabres oeuvre is onderscheiden met talloze prijzen, waaronder de Prijs van de Vlaamse Gemeenschap voor Beeldende Kunst in 1992, de Premio Pino Pascali van het Museo d'Arte Contemporanea Polignano a Mare in Bari in 2008, en de Internationale Kunst prijs van de Stichting Cristóbal Gabarrón in Valladolid in 2009. Datzelfde jaar ontving hij een eredoctoraat van de Universiteit Antwerpen. Fabre werd in 2004 benoemd tot Grootofficier in de Kroonorde en in 2007 tot Commandeur in de Orde van Leopold II.

Eind jaren 70 maakt de nog heel jonge Jan Fabre furore als performance kunstenaar; tijdens zijn Money performances steekt hij pakken geld van het publiek in brand om met de as tekeningen te maken. In 1980 regisseerde hij zijn eerste van vele theatervoorstellingen, Theater geschreven met een K is een kater. Hij brak internationaal door met twee marathonvoorstellingen in 1982 en 1984, Het is theater zoals te verwachten en te voorzien was, en De Macht der theaterlijke dwaasheden, die momenteel in met een nieuwe cast weer op het repertoire staan. Nog immer onderzoekt en breekt hij met de codes van het bestaande theater door er real time performance in te brengen – ‘levende installaties’ noemt men ze soms; dan weer ondervraagt hij het medium dans in een poging om de choreografische mogelijkheden om de dans te verrijken.