Honour Bound van de Australische theatermaker Nigel Jamieson toont op aangrijpende wijze wat er gebeurt wanneer de angst voor terrorisme het wint van de universele rechten van de mens. De voorstelling is geïnspireerd op het verhaal van een Australiër die als verdachte van terrorisme zonder eerlijk proces in Guantanamo Bay wordt vastgehouden. In een kooi op het toneel bewegen dansers in een acrobatische choreografie van Garry Stewart. De aerial dance door de hele ruimte, tegen muren en in de lucht, verwijst naar het vacuüm in de internationale rechtsorde dat Guantanamo Bay is. Dans wordt aangevuld met videobeelden, nieuwsflarden en toespraken van Bush. Honour Bound is volgens de Sunday Herald Sun alles wat theater zou moeten zijn: ‘Dazzling, passionate, thought-provoking, inspiring and humbling’.
data
vr 15 juni 2007 22:30
za 16 juni 2007 22:30
zo 17 juni 2007 22:30
informatie
-
Engels
-
Duur voorstelling niet bekend (zonder pauze)
De van oorsprong Engelse regisseur Nigel Jamieson emigreerde in 1995 naar Australië. Daar verwierf hij grote bekendheid met onder andere een aantal grote openluchtspektakels. Zo was hij verantwoordelijk voor een onderdeel van de openingsceremonie van de Olympische Spelen in 2000. Het werk van Jamieson wordt gekenmerkt door een grote politieke betrokkenheid en een sterke fysieke invulling. Dit geldt ook voor zijn nieuwste project Honour Bound.
Honour Bound is geïnspireerd op het verhaal van David Hicks: een Australiër die eind 2001 werd opgepakt in Afghanistan als verdachte van terrorisme en sindsdien zonder eerlijk proces in Guantanamo Bay wordt vastgehouden. Het gemak waarmee Amerika de universele rechten van de mens opschortte in het kader van de nationale veiligheid vond Jamieson erg verontrustend. Daarnaast werd hij gegrepen door de persoonlijke strijd van Terry Hicks, de vader van David, om zijn zoon vrij te krijgen. Deze twee gegevens vormden het begin van een indrukwekkende voorstelling over de War on Terror.
Het toneelbeeld van Honour Bound bestaat uit een grote ijzeren kooi met daarachter een projectscherm. In deze kooi bewegen zes dansers gekleed in oranje overalls in een atletische choreografie van Garry Stewart. Door middel van touwen kunnen de dansers, waarvan een aantal een acrobatische achtergrond heeft, zich door de hele ruimte begeven. Ze lopen tegen muren op, laten zich van grote hoogte vallen en maken figuren in de lucht. Het onderscheid tussen links en rechts, boven of onder lijkt niet meer relevant te zijn, waardoor er een gevoel van desoriëntatie ontstaat. Een gevoel dat voor Jamieson zowel verwijst naar de ervaring van gevangenen die geheel afgesloten zijn van de buitenwereld, als naar de situatie die Amerika in Guantanamo Bay gecreëerd heeft: een vacuüm in het internationale rechtssysteem.
In beeld en geluid wordt de choreografie aangevuld met fragmenten uit de War on Terror: nieuwsbeelden, gedeeltes uit toespraken van Powell, Bush en Rumsfeld, maar ook tekstsneden uit de Conventie van Genève en de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens.
Het proces van ontmenselijking dat in beweging, beeld en geluid vorm krijgt, krijgt tegenwicht in de wijze waarop David Hicks, de Australische gevangene in Guantanamo Bay, in de voorstelling wordt gebracht. Door middel van een video-interview met zijn vader, een aantal jeugdfoto’s en enkele persoonlijke brieven maken we kennis met de persoon David Hicks. Zonder in te gaan op de schuldvraag, geeft Jamieson hiermee de anonieme gevangenen van Guantanamo Bay een gezicht. Hij laat zien dat dit niet alleen verdachten zijn van terroristische misdaden, maar ook mannen met vaders, moeders, vrouwen en kinderen.
-
© Jeff Busby