Het Holland Festival opent met de Britse voorstelling Happy Days, het meesterwerk van Samuel Beckett (1906-1989) waarin een vrouw van middelbare leeftijd tot haar middel in het zand zit. Alles wat ze nodig heeft, ligt binnen handbereik: spiegeltje, tandenborstel, parasol, pistool. Onvermoeibaar optimistisch is ze vastbesloten om van het leven te houden, zelfs nog wanneer alleen haar hoofd boven het zand uitsteekt. De Ierse actrice Fiona Shaw, vorig jaar te zien in het Holland Festival in Readings, speelt een van de beroemdste personages van Beckett op onvergetelijk krachtige wijze en vindt, onder leiding van haar vaste regisseuse Deborah Warner, een goede balans tussen tragiek en humor. Het apocalyptische decor geeft een extra, dreigende lading aan dit meesterwerk uit de theaterliteratuur.
data
za 31 mei 2008 22:15
zo 1 juni 2008 22:15
ma 2 juni 2008 22:15
informatie
-
Engels
-
Duur voorstelling niet bekend (inclusief een pauze)
In Samuel Becketts Happy Days (wereldpremière: 17 september 1961 in New York) zien we Winnie, een vrouw van rond de 50 die tot haar middel is ingegraven in zand. Al haar dagen beginnen en eindigen met het rinkelen van een bel. Haar belangrijkste bezittingen heeft ze binnen handbereik: spiegeltje, tandenborstel, parasol en pistool. Haar man Willy heeft zich teruggetrokken op de achtergrond, zittend op een stoel met in zijn hand een erotische ansichtkaart. Ondanks de uitzichtloosheid van de situatie blijft Winnie vrolijk en praat ze honderduit. Zelfs wanneer het zand tot haar nek reikt en de rinkelende bel haar leven tiranniseert, houdt ze vol dat het wederom een prachtige dag belooft te worden.
Beckett speelt in Happy Days met zijn bekende thema’s: het onvermogen tot communicatie en de verstikkende werking van sociale structuren, hier heel letterlijk verbeeld door de berg zand waarin Winnie gevangen zit. Toch geeft Happy Days geen pessimistisch beeld van de mensheid als geheel, en de vrouw in het bijzonder. Winnie is een vrouw om van te houden, alleen al om haar eigen vastbeslotenheid om van het leven te houden.
Dat ook actrice Fiona Shaw en regisseuse Deborah Warner een liefdevol mededogen voelen voor Winnie blijkt uit de keuze voor een naturalistische acteerstijl waarin naast tragiek ook ruimte is voor humor. Dit staat in schril contrast met het decor van Tom Pye: een post-apocalyptische ruimte die veel weg heeft van een platgebombardeerde stad. Het dramatische lichtplan versterkt het gevoel van verzengende hitte in een omgeving waarin iedere vorm van leven onwaarschijnlijk is.
-
© Brian Slater
-
© Hugo Glendinning