Choreograaf Eun-Me Ahn (1963, Korea) heeft in haar carrière een bijzondere combinatie gevonden tussen traditie en moderniteit. Ze werd beïnvloed door de sjamanistische traditie, door vele jaren New York en door een innige vriendschap met choreograaf Pina Bausch, die haar vele malen in Wuppertal uitnodigde. Eun-Me Ahn is geschoold volgende Koreaanse, strikte discipline, maar ze is ook een waaghals, die in is voor allerlei kapriolen. Zo sprong ze eens van de top van een kraan om een piano met bijl en schaar aan te vallen, scheurde haar feeënjurk van zich af om de stukken onder het publiek te verdelen terwijl ze een teddybeer-dans uitvoerde, liet zich achter tralies opsluiten in een duet met een kip en verkleedde zich als paddenstoel. Het is allemaal niet bedoeld als provocatie. Het is eerder de uitkomst van een nieuwsgierigheid en een vrijheid die het werk en de stijl tot het uiterste drijven.

Belangrijk werk

2001 3 solo’s in de serie Tomb (na verschillende bezoeken aan het Pina Bausch Festival in Wuppertal)

2001-2004 The Little Match Girl en Skypepper (als artistiek directeur van Daegu Metropolitan City Dance Company)

2007 Symphoca Princess Bari, een choreographische bewerking van een Koreaanse legende

2011 Dancing Grandmothers, geïnspireerd door de bewegingen van oude Koreaanse vrouwen, en eerste deel uit een trilogie over generaties

2016 Ahnsim Dance, met visueel beperkte dansers, eerste deel van een nieuwe trilogie waarin er wordt omgegaan met beperkingen en diversiteit

Prijzen

1999-2000 Manhattan Foundation for the Arts award en New York Foundation for the Arts award