Al voor de tijd van glasnost en perestrojka maakte regisseur Lev Dodin voorstellingen waarin het communistische systeem werd bekritiseerd. Maar ook nu Rusland is 'gedemocratiseerd', blijft hij de maatschappelijke ontwikkelingen kritisch volgen. Dodin en zijn Maly Drama Theater St. Petersburg gasteren bij het Festival met twee stukken: De kersentuin en Gaudeamus.
data
vr 16 juni 1995 02:00
za 17 juni 1995 02:00
informatie
-
Duur voorstelling niet bekend
Lev Dodin (50) heeft bij het Maly Drama Theater St. Petersburg, dat hij leidt sinds 1983, een geheel eigen werkwijze ontwikkeld. Er is een nauwe samenwerking met het theaterinstituut van St. Petersburg, waar hij docent is. Veel voorstellingen komen tot stand tijdens lesuren, en de persoonlijke ervaringen en ideeën van de studenten zijn vaak van invloed op de enscenering. In het theater van Dodin staan fantasie en improvisatie centraal. Het put volop uit het rijke arsenaal aan uitdrukkingsmogelijkheden van deze kunstvorm en combineert woord en muziek, gedisciplineerd spel en virtuoze acrobatiek, onstuimige hartstocht en uitbundige pret. Maar het wil ook uitspraken doen over de samenleving. 'Kunst en theater,' aldus Dodin, 'moeten de herinnering levend houden aan de oerwaarden van het menselijk bestaan. En wij moeten het Rusland van nu, dat gekkenhuis, confronteren met de meest elementaire geestelijke waarden.'
Anton Tsjechov beschouwde zijn Kersentuin nadrukkelijk als een komedie. ‘Waarom wordt op de affiches en in de advertenties in de pers mijn stuk zo hardnekkig een drama genoemd?,’ schreef hij in 1904 aan Olga Knipper. De kersentuin vertelt het verhaal van de grootgrondbezitster Ljubow Andrejewna Ranjewskaja die vanwege geldzorgen gedwongen is haar kersentuin te verkopen aan de rijke koopman Lopachin, de zoon van een van haar vroegere lijfeigenen.
Aan het slot van het verhaal, als Ranjewskaja en haar familieleden het landgoed verlaten om op reis te gaan, is het geluid van bijlslagen te horen: de kersenbomen worden gekapt. Aldus symboliseert het stuk de ondergang van de oude, en de opkomst van een nieuwe samenleving.
Over De kersentuin heeft Dodin gezegd: ‘Net als Tsjechovs helden leven wij momenteel in een overgangstijdperk. Alles is aan het veranderen, we kunnen nog wel zien waar het naartoe gaat, maar we ondergaan pijnlijk duidelijk het afsterven van de tijd terwijl hij ons ontglipt.’
