Crowd

De Oostenrijks-Franse theatermaakster, choreograaf en beeldend kunstenares Gisèle Vienne staat bekend om haar bedwelmende, toverachtige en tegelijk verontrustende producties. In haar

voorstellingen en installaties verlegt ze de grens tussen schijn en realiteit door te spelen met de kracht van de suggestie. Daarmee ontsluit ze een andere wereld: die van onze angsten, droombeelden en geheimen. Waar we bang voor zijn, heeft tegelijkertijd een enorme aantrekkingskracht. In haar oeuvre focust Vienne zich op de duistere, unheimliche kanten van de mens, een fascinatie die ze deelt met haar samenwerkingspartner: de Amerikaanse controversiële schrijver Dennis Cooper, wiens teksten aan de basis liggen van veel van haar stukken.

Zo maakt ze eerder een toneelbewerking van Coopers novelle Jerk, een sombere en tegelijkertijd poëtische reconstructie van de waargebeurde delicten die de Amerikaanse seriemoordenaar Dean Corll met behulp van twee tieners in de jaren zeventig heeft gepleegd. Vienne giet dit in de vorm van een maniakale ‘solo for a puppeteer’, een monoloog van de moordenaar met behulp van een paar bedrieglijk zoet ogende handpoppen. In Kindertotenlieder komt een groep jongeren in een huiveringwekkend sneeuwlandschap bijeen voor een black metal concert, een herdenkingsritueel voor een jongen die door zijn beste vriend vermoord is. Met tien levensgrote poppen, vier dansers, een acteur en twee musici, Peter Rehberg en Stephen O’Malley, reconstrueert Vienne de moord vanuit verschillende perspectieven. 

Vienne verlegt in Crowd de ‘arena’ naar een negentiger jaren underground rave party. Zonder poppen dit keer, maar met vijftien jonge dansers die zich overgeven aan de technobeat. Op een desolaat leeg toneel, bedekt met compost en plastic afval, raakt de groep jongeren al dansend in een soort trance. Crowd wordt zo een hedendaags ritueel waarin spanning en agressie tot ontlading kunnen komen. Daarbij speelt Vienne opnieuw met de perceptie van de toeschouwer door die te beïnvloeden met ritmische verstoringen in muziek, licht en beweging. Dansers worden gevangen in het ingenieuze lichtontwerp van Patrick Riou, bewegingen vertragen of worden als geanimeerde gifjes herhaald, waardoor de aandacht onherroepelijk naar iedere danser apart wordt gestuurd. Hoewel er door de ravers niet hardop wordt gesproken, heeft elk personage zijn of haar eigen verhaal, subteksten die tastbaar worden in de manier waarop ze bewegen en zich tot de groep verhouden. 

De indivdiuele en collectieve emoties worden onderstreept door de soundmix van Peter Rehberg: harde, iconische tracks uit de jaren negentig (met veel Underground Resistance) en recent werk van het duo KTL - Rehberg en Stephen O’Malley. Waar het een de emoties van de groep als geheel uitlokt, roept het eigen zachtere werk juist de afzonderlijke intimiteit binnen de groep op. Confronterend en ontroerend - Crowd wordt zo een fascinerende reis door de nacht.