De Zwitsers-Amerikaanse kunstenaar en componist Christian Marclay maakt baanbrekend werk waarin hij met gebruik van gevonden fragmenten van beeld en geluid onze moderne cultuur onderzoekt. Marclay werd geboren in Californië en groeide op in het Zwitserse Genève. Zijn moeder was Amerikaanse en zijn vader Zwitser. Tussen 1975 en 1977 studeerde hij aan de École Supérieure d'Art Visuel in Genève en tussen 1977 en 1980 aan het Massachusetts College of Art in Boston. In 1978 was hij ook gaststudent aan Cooper Union in New York. Marclay was een ‘turntablist’ avant la lettre; de eerste dj die eind jaren zeventig gelijktijdig met, maar onafhankelijk van, de hiphop-beweging begon te experimenteren met handmatige manipulatie van platenspelers, zoals scratching. Marclay gebruikte de platenspeler om muziek te manipuleren, te deconstrueren en reconstrueren. Zijn LP Encores (1988) bestond uit fysiek losgesneden en aan elkaar geplakt vinyl-materiaal van verschillende LP’s. Dit procédé van het in een nieuwe context zetten van objets trouvés is nog steeds leidend in zijn werk. Behalve met de albums zelf maakte Marclay ook collages van fragmenten van albumhoezen in steeds nieuwe en soms surrealistische composities (Body Mix, 1991-92), waaronder een serie van Deutsche Grammophon-dirigenten met de benen van Tina Turner.
Sinds het begin van het millennium maakt Marclay audiovisueel werk dat de relaties tussen (bewegend) beeld en muziek verder uitdiept. In The Bell and the Glass (2003) zet hij twee iconen van de stad Philadelphia, de Liberty Bell en Marcel Duchamps beroemde kunstwerk Het Grote Glasraam tegenover elkaar in beeld en geluid. De film dient tevens als audiovisuele partituur voor een klein ensemble dat op de beelden en geluiden improviseert. Andere zulke videoscores die Marclay de laatste tien jaar heeft gecreëerd zijn Screen Play, Shuffle en zijn laatste werk Everyday. Alledrie deze werken worden tijdens het Holland Festival 2013 uitgevoerd.
Marclay's beroemdste werk is The Clock (2010), waarin hij een 24 uur durende audiovisuele compositie heeft gemaakt met bestaande filmfragmenten die een bepaald tijdstip verbeelden, waardoor het kunstwerk zelf als een audiovisuele 24-uursklok gezien kan worden. Dit werk werd in 2010 voor het eerst vertoond in de Londense White Cube Gallery en reist sindsdien de wereld rond. In 2011 won Marclay met dit werk de Gouden Leeuw op de Biënnale van Venetië.