Zanger Jamie McDermott van The Irrepressibles geeft kleur en bezieling aan een radicale herinterpretatie van Benjamin Brittens populaire Cabaret Songs uit 1937. Britten schreef de liederen met de sfeer in het Berlijnse nachtleven van het interbellum in gedachten. Ter gelegenheid van Brittens 100e geboortedag breidde componist Conor Mitchell de vier originele songs uit met acht nieuwe composities; op ongebruikte teksten die W.H. Auden voor Britten had geschreven en op nieuwe gedichten van Mark Ravenhill. De songs gaan over opwinding, extase, twijfel en verdriet en vormen een subtiel commentaar op Brittens verhouding met Auden, hun aanstaande breuk én zijn ontluikende liefde voor zijn latere levenspartner Peter Pears. Een muziekvoorstelling vol verkapte liefdesbrieven. Programmaboek
data
za 15 juni 2013 22:30
informatie
-
Duur voorstelling niet bekend (zonder pauze)
In 2013 is het een eeuw geleden dat Benjamin Britten, een van de populairste Engelse componisten van de twintigste eeuw, werd geboren. Brittens muziek is bovendien een terugkerende constante in het Holland Festival. Tijdens de eerste editie in 1947 werden zowel The Rape of Lucretia als Albert Herring uitgevoerd en in 1949 ging zijn Spring Symphony hier in première. In 2010 werd de kerkparabel Curlew River hernomen en in 2011 klonk wederom de kameropera The Rape of Lucretia. Britten en zijn levenspartner, tenor Peter Pears, waren graag geziene gasten op het festival. Dit jubileumjaar is Britten vertegenwoordigd met een relatief lichte toets, in de vorm van een nieuw programma rondom de Cabaret Songs (1937) die hij schreef op teksten van dichter W.H. Auden. De vier oorspronkelijke liederen worden daarin aangevuld met acht nieuwe, speciaal voor het programma geschreven liederen door de Ierse componist Conor Mitchell.
De wereldpremière van de uitgebreide Cabaret Songs vindt in juni 2013 plaats in het Aldeburgh Festival – ooit door Britten opgericht naar voorbeeld van het Holland Festival. De liederen worden echter niet, zoals gebruikelijk, gezongen door een vrouw, maar door een man; te weten Jamie McDermott, frontman van de theatrale Engelse popgroep The Irrepressibles. Dat is niet voor niets: in de periode dat hij de Cabaret Songs componeerde ontmoette Britten zijn latere levenspartner Peter Pears, en de liefdesbetuigingen die hij de zangeres in de mond legt laten zich prachtig herinterpreteren als de zijne. McDermott heeft een kenmerkend stemgeluid met een warm en donker laag register en een ijle falset. Zijn theatrale voordracht, compleet met een vlug vibrato, doet wel eens denken aan Antony Hegarty van Antony and the Johnsons. In 2011 was McDermott met zijn tienkoppige band in het Holland Festival met het programma Human Music Box, een verrassende mix van pop en performance met uitbundige ensceneringen die verwezen naar het decadente Berlijnse cabaret van de jaren twintig.
Britten (1913-1976) werkte in de jaren dertig veelvuldig samen met Auden (1907-1973), met wie hij een moeizame (liefdes)relatie onderhield. Gedurende een periode van twee jaar ontstonden de vier Cabaret Songs, geschreven voor de Engelse zangeres Hedli Anderson, die Britten en Auden kenden van de experimentele theatercompagnie The Group Theatre. De teksten van Auden waren gebaseerd op zijn ervaringen in het frivole nachtleven van Berlijn en Britten bediende zich daarom van een bijpassende populaire stijl, met reminiscenties aan Amerikaanse jazz en het werk van Kurt Weill. De liederen zijn evenwel niet allemaal licht van toon: de Funeral Blues is onheilszwanger en lijkt niet alleen een liefdesbreuk te beklagen, maar ook vooruit te lopen op de grote ramp die Europa te wachten stond.
Vier andere teksten die Auden aanleverde werden niet door Britten getoonzet. Die taak heeft componist Conor Mitchell nu op zich genomen. Voor de gelegenheid schreef de Engelse toneelschrijver, dichter, acteur en journalist Mark Ravenhill bovendien vier nieuwe teksten, eveneens door Mitchell op muziek gezet, zodat er drie sets van vier liederen zijn ontstaan met een verloop van verleden naar heden. De liefdesaffaire die in de liederen centraal staat, compleet met opwinding, twijfel en verdriet, is zo van een nieuwe laag voorzien. Gebracht met de zwoele falset van Jamie McDermott zijn de Cabaret Songs in deze geüpdatete vorm, behalve entertainment van de bovenste plank, een subtiel commentaar op Brittens verhouding met Auden, hun aanstaande breuk én zijn ontluikende liefde voor Peter Pears. Oftewel: een muziekvoorstelling vol verkapte liefdesbrieven.
