Backbone

Red de fagot

Red de Fagot beleeft in juni zijn daverende finale. Deze campagne is gelanceerd tijdens het Holland Festival van 2015 om de fagot voor uitsterving te behoeden en kinderen te stimuleren een klassiek instrument te spelen. Inmiddels is het mede dankzij de vele partners in het land een groot succes.

Van Gangelen: 'Ik heb de indruk dat er een nieuw muziekgenre aan het ontstaan is, waarin akoestische klanken versmelten met elektronica en hedendaags gecomponeerde muziek een verbond aangaat met indie-pop, avant-garde-rock en uiteenlopende elektronische stijlen. Die notie weerspiegelt zich duidelijk in de componisten die we hebben gevraagd om mee te werken aan Backbone.'Fagotvirtuozen Pascal Gallois en Bram van Sambeek geven concerten op het festival. Merlijn Twaalfhoven schrijft een nieuwe compositie voor meer dan honderd fagottisten van elk niveau, waarbij iedereen kan en mag meespelen. Ook zijn er activiteiten in het contextprogramma. U kunt deelnemen aan een fagotcursus voor absolute beginners en Pascal Gallois verzorgt een masterclass voor fagotstudenten. Na alle media-aandacht, zowel in Nederland als internationaal, die de lancering van Red de Fagot vorig jaar oogstte, vormt deze finale het passende slotakkoord van een geslaagde campagne. 

Backbone

Marlies van Gangelen (hobo), Bram van Sambeek (fagot) en Aart Strootman (gitaar) vormen samen met Ernst Glerum (contrabas) en Akim Moiseenkov (live elektronica) het ensemble Perforator. Tijdens het Holland Festival 2016 maakt het kwintet zijn debuut met Backbone, een bijzonder concert waarin scheidslijnen tussen uiteenlopende genres worden bewandeld en grenzen tussen compositie en improvisatie vervagen. 

Voor het project vroegen de Perforators zes componisten om een 'backbone' aan te leveren; een kernachtig muzikaal idee dat als leidraad kan dienen bij een improvisatie. Een groove, een melodie, een akkoordprogressie of een set improvisatieregels, alles was geoorloofd – zolang de 'backbone' maar op één enkel A4'tje paste. Van Gangelen: 'Met Backbone hebben we naar een nieuwe maakpraktijk gestreefd. Een praktijk waarin de grenzen tussen componist en uitvoerder minder strikt zijn en waarin het klinkende eindproduct nadrukkelijk een co-creatief geheel is. Bovendien hebben we heel verschillende klankwerelden willen samenbrengen.'

Neem muzikale duizendpoot Greg Saunier. In 1994 stond de Amerikaanse drummer aan de wieg van de band Deerhoof, waarmee hij sindsdien dertien albums lang van stijl naar stijl hopte. Van de geïmproviseerde noise punk op The Man, The King, The Girl, via de orkestraal getinte synth-arrangementen op Green Cosmos tot de nieuwste release La Isla Bonita, waarop gruizige grunge naadloos overgaat in poppy elektrobeats en sferische soundscapes. 

Ook Shara Nova (voorheen Worden) is van meerdere muzikale markten thuis. Als My Brightest Diamond doet de klassiek geschoolde Amerikaanse zangeres sinds 2006 van zich horen als een veelzijdige singer-songwriter die uiteenlopende stijlen naar eigen hand zet. Haar debuutalbum Bring Me The Workhorse spreekt boekdelen met klassieke strijkersarrangementen, kamermuzikale instrumentaties en rockende grooves. Julia Holter studeerde klassieke compositie aan het CalArts Conservatorium in Los Angeles en ontpopte zich met haar eerste album Tragedy tot schrijfster van experimentele droompopliedjes in de geest van Laurie Anderson, Kate Bush en Julianna Barwick. Haar nieuwste release Have You In My Wilderness markeerde in 2014 haar internationale doorbraak.

De New Yorkse componist Judd Greenstein maakte als tiener hiphop-beats, voordat hij zich aan de Yale School of Music toelegde op het traditionele noten schrijven. Dat popmuziek nog altijd een belangrijke invloed is in zijn werk, mag blijken uit de aanstekelijke ritmische puls die steevast door zijn partituren trekt. Ook de Parijzenaar Daniel Wohl woont tegenwoordig in New York. Hij jaagt er naar eigen zeggen visioenen na van 'een nieuwe muziek waarin de klassieke traditie een synthese vormt met de eindeloze sonore mogelijkheden van vandaag de dag.' In zijn werk vermengt Wohl akoestische en elektronische klanken tot een organisch geheel. De Zwitserse pianist en componist Nik Bärtsch luistert naar bijnamen als 'the scientist of groove'. Met zijn ensembles Mobile en Ronin maakt hij onovertroffen 'zen-funk': gelaagde, funky grooves met een minimal-achtig gebruik van meditatieve herhalingen.