Arvo Pärt (1935) is een Estse componist, woonachtig in Berlijn. Van 1957 tot 1963 studeerde hij aan het conservatorium in Tallinn, waar hij compositieles kreeg van Heino Eller. Zijn composities uit die periode laten invloeden horen van Bartók, Prokofjev en Sjostakovitsj, en van de twaalftoonstechniek van Schönberg. Na zijn studie werkte hij bij de radio en experimenteerde met diverse compositietechnieken. Een spirituele en professionele crisis bracht hem ertoe oude muziek te bestuderen, van gregoriaanse zang en vroege meerstemmigheid tot de polyfonie van de Renaissance. Hij trad toe tot de Russisch-orthodoxe Kerk. Eind jaren 60 trok Pärt zich terug, om pas bijna een decennium later weer van zich te doen horen; de grote transformatie die zijn muziek toen had ondergaan maakt dat zijn vroege en latere werk door twee totaal verschillende componisten geschreven lijken te zijn. Pärt heeft voor de muziek van zijn latere periode de term ‘tintinnabulair’ bedacht, van het Latijn tintinnabulum (‘bel’), aangezien zij klinkt als het geluid van belletjes of klokken. Deze muziek wordt gekenmerkt door simpele harmonieën, weinig noten en trage bewegingen. Het eerste werk dat van deze techniek gebruikmaakt is het pianowerk Für Alina (1976). Daarna volgden Fratres, Cantus in memoriam Benjamin Britten en Tabula Rasa, alledrie uit 1977, wat nog steeds zijn bekendste werken zijn. In 1980 emigreerde Pärt naar Wenen, en vervolgens naar West-Berlijn. Sindsdien schrijft hij vooral religieuze werken, vaak in opdracht van koren en kathedralen. Pärt werd in 1996 opgenomen in de American Academy of Arts and Letters. In 2003 ontving hij de Contemporary Music Award tijdens de Classical Brit Awards in de Royal Albert Hall in Londen, en in 2008 ontving hij de Deense Léonie Sonning-prijs.