Alfred Schnittke (1934-1998) was een Russische componist en pianist. Hij werd geboren in Engels, de hoofdstad van de Wolga-Duitse Republiek, uit een joods-Duitse vader en een Wolga-Duitse moeder. Zijn eerste muziekonderricht ontving hij in Wenen, waar de familie van 1946 tot 1948 woonde. Nabij Moskou vervolgde hij zijn opleiding en van 1953 tot 1958 studeerde hij contrapunt, compositie en instrumentatie aan het Conservatorium van Moskou. Tussen 1962 en 1972 doceerde hij zelf instrumentatie aan die instelling. Vanaf de jaren 70 wijdde Schnittke zich volledig aan het componeren, waarbij hij hoofdzakelijk in zijn levensonderhoud voorzag met het schrijven van vele tientallen filmmuziekpartituren. Schnittke componeerde in zeer uiteenlopende stijlen, vaak binnen een enkel werk, en zijn benadering wordt wel ‘polystilistisch’ genoemd. Zijn omvangrijke oeuvre bestaat, naast filmmuziek, uit negen symfonieën, zes concerti grossi, concerten voor onder meer viool, cello en piano, kamermuziek, solowerken, balletten en koormuziek. De eerste van zijn drie opera's, Het leven met een idioot, ging in 1992 in Amsterdam in première onder leiding van Rostropovitsj.

Na het succes van Concerto grosso nr. 1 (1977), met Gidon Kremer als pleitbezorger, steeg Schnittkes populariteit in Europa en de Verenigde Staten. Hij ontving talrijke prijzen, waaronder de Oostenrijkse Staatsprijs in 1991, de Bachprijs van de Stad Hamburg in 1992 en de Russische Cultuurprijs in 1993. Zijn muziek is verschenen op meer dan vijftig cd's en wordt over de hele wereld uitgevoerd. Sinds halverwege de jaren 80 kampte Schnittke met een zwakke gezondheid en werd verschillende malen getroffen door een beroerte. Vanaf 1990 woonde hij in Hamburg, waar hij op 3 augustus 1998 overleed.