Abel Gance (Parijs 1889 – Parijs 1981) was een Franse filmregisseur, acteur, producent en schrijver. In 1909 speelde hij voor het eerst in een film, waar hij de rol van Molière vertolkte. Twee jaar later regisseerde Gance zijn eerste film, over een dijk in Nederland: La Digue (ou pour sauver la Hollande). In zijn scenario’s en films geeft Gance een zeer persoonlijke en romantische visie op grote persoonlijkheden uit de geschiedenis. Naast Napoleon heeft hij films gemaakt over Beethoven, Lucrezia Borgia, Cyrano de Bergerac en Mary Tudor.

Gance regisseerde of produceerde zo’n zestig films in een tijdsbestek van zestig jaar. Zijn eerste korte films werden voor Le Film Francais geschoten, zijn Marie Tudor was een televisie productie voor de ORTF. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werkte Gance als filmer voor het archief van het Franse leger. Hij maakte opnames van gevechtshandelingen die hij later gebruikte in J’accuse (1919, te zien in het Holland Festival van 2009), een film waarin gesneuvelde soldaten opstaan uit de dood en naar huis marcheren om daar rekenschap te vragen voor de moordpartijen. De film had destijds een grote impact en werd internationaal gedistribueerd. Ook met zijn volgende film La Roue maakte Gance veel indruk, niet in de laatste plaats vanwege zijn innovatieve belichtingstechnieken en gebruik van snelle schnitts in de montage.

Naast historische personages zijn de belangrijkste thema’s in het werk van Gance dreiging (natuurgeweld in La Digue en La Fin du Monde, techniek in La Roue), verheerlijking van de scheppende kunsten (La Dixième Symphonie, Un Grand Amour de Beethoven) en erotiek (La Dame aux Camelias, La Paradies Perdu, La Fin du Monde).

Abel Gance wordt nu beschouwd als een van de grootste cineasten uit de geschiedenis. Zijn Napoleon is, samen met Eisensteins Pantserkruiser Potemkin, wel de belangrijkste stomme film genoemd. Gance heeft zijn leven lang gestreefd naar technische en artistieke vernieuwingen, waardoor hij een unieke figuur binnen de filmkunst was.