Een serie foto’s als uitgangspunt voor een choreografie. Dat is het idee achter 50 years of dance van het wonderkind van de Franse dans Boris Charmatz. Het werk is gebaseerd op de biografie Merce Cunningham:Fifty Years van David Vaughan, waarin leven en werk van de afgelopen zomer gestorven grootmeester van de postmoderne dans met een rijkdom aan foto’s geïllustreerd is. De dansers bewegen van foto naar foto, en brengen zo het verhaal van een levenswerk dat is vervat in een boek, en dat op deze manier door ex Cunningham dansers van verschillende generaties wordt getransformeerd in een voorstelling. Een treffend eerbetoon aan een van de grootste choreografen aller tijden.
data
di 8 juni 2010 23:00
wo 9 juni 2010 23:00
informatie
-
Duur voorstelling niet bekend (zonder pauze)
Voor 50 years of dance gaat het wonderkind van de Franse dans, choreograaf Boris Charmatz, aan de slag met het werk en het leven van Merce Cunningham, de Amerikaanse grootmeester van de postmoderne dans, die vorig jaar zomer stierf. Uitgangspunt is de biografie Merce Cunningham: Fifty Years van David Vaughan, die in vele foto’s van repetities en voorstellingen, en in tekst, een uitgebreid portret schetst van een omvangrijk oeuvre. Het boek dient als storyboard voor de voorstelling die Charmatz heeft gemaakt.
Charmatz: “Alles van Cunningham staat erin, foto’s van alle stukken, en portretten van Merce vanaf zijn vijfde tot zijn vijfenzeventigste jaar. Toen ik dit boek las, realiseerde ik me dat deze verzameling foto’s niet alleen het grootste deel van alle projecten omvatte die hij in zijn leven had gedaan, maar dat de foto’s als verzameling ook een choreografie vormden, op een manier die erg lijkt op de werkwijze die Cunningham gebruikt bij het creëren: dans vindt plaats tussen de poses in, tussen twee posities, en ik denk dat we op basis van deze opeenvolging van foto’s een stuk kunnen creëren, van begin tot eind uitgevoerd. Als we hierin slagen denk ik dat het wel eens een echte kan zijn, een echt Cunningham-stuk, een meta-Cunningham opvoering waarin we tegelijk een idee krijgen van zijn leven en werk.”
Het Cunningham-project is als zodanig typerend voor Charmatz’ interesse voor vraagstukken over geschiedenis, archivering en partituren in de dans, die heeft geleid tot een onderzoek naar de mogelijkheid een 'museum van de dans' te creëren, een ambitie die hij vorig jaar kon waarmaken toen hij directeur werd van het Centre chorégraphique national de Rennes et de Bretagne, en het transformeerde in het Musée de la Danse.
50 years of dance werd begonnen met een groep studenten, daarna werd het uitgevoerd door professionele dansers verbonden aan het Musee de la Danse. Voor een hommage aan Cunningham in Parijs maakte Charmatz een versie met dansers van verschillende generaties die zelf met Merce Cunningham gewerkt hebben.
De cast voor dit project bestaat uit zeven dansers, vier mannen en drie vrouwen: Thomas Caley, Ashley Chen, Foofwa d'Imobilité, Banu Ogan, Valda Setterfield, Gus Solomons en Cheryl Therrien. Vijf van hen dansten bij Cunningham in de jaren negentig. Gus Solomons en Valda Setterfield zijn van een oudere generatie. Charmatz is zeer gecharmeerd van het idee dat deze dansers hun eigen bewegingen zullen herinterpreteren, de bevroren poses weer nieuw leven zullen inblazen. Zo ontstaat er een variatie op de traditionele hommage, die terugverwijst. Een ware en niet ware Cunningham, speels en onstuimig.