1 2, 1 2 3 4

Acht mannen en één vrouw dansen op muziek van Nina Simone, Mahler, The Stones, Cornelis de Bondt en Gavin Bryars, die ook de titel leverde voor de choreografie van Truus Bronkhorst en Marien Jongewaard. 1 2, 1 2 3 4 is een theatrale voorstelling, waar het dansplezier van afdruipt en waarin Truus Bronkhorst zelf terugkeert op het podium.

Tot halverwege is 1 2, 1 2 3 4 een stoer 'mannenstuk', waarin de acht dansers gezamenlijk, solo, in duetten, trio's of kwartetten bewegen. Ze moedigen elkaar aan en dagen elkaar jongensachtig uit in een conditieslag, waarbij het zweet van hun lichamen druipt. Maskers accenturen de machtsverhoudingen binnen de mannen-gemeenschap. Als Truus Bronkhorst vervolgens het gezelschap versterkt, wordt de voorstelling nog rijker aan accenten. Na een liefdesduet danst zij met de in pakken gestoken heren mee op een elegant vierkwartsmaat. De enige vaste decorstukken zijn schuin tegen de muur geplaatste schotten, die dienst doen als klankbord. Cirkelend langs de wand knallen de dansers er, luide kreten slakend, met hun voeten tegenaan. het zijn niet de enige agressieve, luidruchtige delen in de dramatische productie. De mannen buitelen in een wilde dans over stoelen en schieten tijdens een zijwaartse countrydans vrolijk hun revolvers leeg op het publiek; en na een vechtpartij distantieert Truus Bronkhorst zich van de groep en geselt haar elektrische gitaar met rauwe noise als resultaat.

Met The Fall verwierven Truus Bronkhorst en Marien Jongewaard in 1997 internationale faam. Zij hebben nog lang over de wereld getoerd met de voorstelling, die door zijn zeggingskracht geldt als 'een van de belangrijkste dansdocumenten van de jaren negentig'. De opvolger 1 2, 1 2 3 4 bezit alle kwaliteiten en is even rijk aan associatieve kracht om even lang en een even groot publiek te boeien.